Untitled - Stichting Papua Erfgoed

261
vonden. De sporen van Tjabo volgend kwamen zij op de plek waar deze verdwenen
was en vonden daar de rode aarde en de steen. Beiden weenden doch
keerden na enige tijd huiswaarts terwijl zij de steen en wat rode aarde meenamen;
onderweg, bij het strandje Sauwja, namen zij nog wat zand ook mee.
Terug in het dorp vermengden zij de rode aarde en het zand en maakten daarvan
een kleine komvormige pot, welke Chou werd geheten. Toen riep Tiache
de dorpsbewoners samen, vertelde wat voorgevallen was en zei: „Nu hebben
wij dingen gekregen die nuttig zijn, wij kunnen nu daarmee in ons onderhoud
voorzien (door ruil tegen voedsel, e.d.)."
Chenai veranderde later in een grote aarden kruik die tijdens de Tweede
Wereldoorlog gebroken is; als zij bromde betekende dit een sterfgeval in de
clan Pui. — In de loop der tijden waren reeds vrijwel alle 16 families uitgemoord.
(Verhaald door Obed Pui).
15. Het verhaal van Sibi.
Heel lang geleden daalde van de hemel neer op de berg Fèntobu de oerslang
Mechòbò. Deze slang — in zijn aardse gedaante een python — huwde de vrouw
Sèrmoi(n); zij kregen vele kinderen die later naar allerlei kanten wegtrokken
en de stichters van verscheidene clans werden. Táb zou één van de kinderen
zijn geweest; volgens andere informanten evenwel is Táb identiek aan de slang
en heette zijn vrouw Matacharèmoin of Chormoin of Ratemoin. Hij zou afgedaald
zijn langs een rode suikerriet-stengel; deze viel daarna in zee en veranderde
in zee-komkommer (tripang).
Het echtpaar had (kreeg?) twaalf kinderen, o.m. de zoons Sibi, Tachrib,
Makanowé, en de dochters Jamoin en Lermoin. Nadat men enige tijd bijeen
had gewoond op Fèntobu ging men uiteen. Sibi trok met Jamoin en Lermoin
naar Kaju Indjau en werd een hartstochtelijk jager. Zijn honden heetten Taba
(= zon), Sèna en Epra (= rotan); de gevangen varkens deelde Sibi altijd.
Eens voer Sibi met zijn honden per prauw naar de plek Aisauwe waar hij de
prauw liet liggen en de heuvels introk om te jagen. Helaas vergat hij ditmaal,
zijn kam uit het haar te trekken. Nu woonde in die omgeving de boze geest
Sintjemonje en deze trachtte met haar leger van varkens Sibi te doden. Wel
vocht Sibi met de demon doch deze slaagde er in de manshoge alang-alang te
doen branden waardoor Sibi en zijn honden omkwamen (de plek bevindt zich
„boven" Dok V). Daar Sibi niet terugkwam gingen de volgende ochtend
Jamoin en Lermoin op zoek, blazend op de schelptrompet. Zij vonden Sibi's
prauw, klommen de heuvels in, het spoor volgend, tot ze de resten van het
lijk vonden. Zij deden alles in een boomschors-lendendoek, legden later de
beenderen op de gewone begraafplaats doch namen de schedel mee naar huis
waar ze hem, gewikkeld in witte bladeren, neerlegden op een balk boven de
huisdeur. Bij het vernemen van het slechte nieuws vernielde Táb het tempelplatform
en veranderde zich toen van verdriet met zijn vrouw in twee grote
stenen, in zee ten zuiden van Kaju Indjau, namelijk westelijk Tab alias
Kasuarè en oostelijk zijn vrouw Matacharè-moin.
Kort daarop begroef men Sibi's schedel naast het huis, binnen de omheining.
En ziet, er groeide aldaar een klapperboom omhoog met één witte vrucht; later
kwamen er meer en veelsoortige klappers aan, die op de grond vielen en weer
uitschoten zodat op den duur daar een grote klappertuin ontstond. De beide
zusters bevalen toen de bediende (rowes) Soro, Itár te roepen om klappers te
komen halen; dit geschiedde maar ongevraagd kwamen vele andere Tabati-