Untitled - Stichting Papua Erfgoed

256
Tabati-zee Macha-méwi, Macha-mewai (vgl. Machanda tat m hai).
Na het uitbreken der vissen kwam er een man van kaap Indjeros, Drunji
geheten, die de beide zusters naar Tjongwei (Inwei) bij kaap Djuar bracht.
Teruggekomen hielp hij Charo en vrouw te verhuizen naar de plek Indjeros,
wat betekent „tweede plek", aldus door Charo genoemd. Drunji keerde weer
naar zijn eigen woonplaats terug. Kort daarna kwamen uit het oosten vele mensen
die zich bij Charo — bekend om zijn vismagie — vestigden. Charo gaf hun,
ook Drunji, een deel van zijn visgeheimen opdat zij zelf zouden kunnen gaan
vissen; Chanasbai werd aangesteld tot „opzichter" over de vissen. Ook de adatrechtspraak
werd toen geregeld. Zo is er te Indjeros thans dus geen adathoofd,
maar wel een „heer der vissen" van de groep Sanji, nakomelingen van Charo.
(Verhaald door Frans Sanji).
10. Het verhaal van Drunji.
Voorheen, toen het dorp Indjeros nog niet bestond, woonde er op het land
ten oosten van het huidige M tu Debi — op de plek Nuchmòch ter hoogte van
het tegenwoordige kerkhof — Jái Drunji. In die tijd was het dorp Ria zeer
volkrijk; de voorouders van Sanji woonden op Tiachnuch, nabij de vijver Fei
waarin allerlei vissen waren. Door twee vrouwen werd deze vijver vernield
waardoor de Jotefa-baai ontstond en alle vissen her en der verspreid raakten. De
beide vrouwen werden door Jái naar de plek P saidji gebracht, op de grote
landtong. Vervolgens haalde Jái de Sanji-voorvader weg, waarna het dorp
Indjeros gesticht werd op een plek waar toenmaals veel mangrove-bos groeide.
Ook van het verdwenen Ria kwamen vele mensen te Indjeros wonen, terwijl
de Meraudje-groep uit het oosten kwam en er zich ook vestigde.
Dikwijls ging Drunji, vergezeld van Semra, 's nachts op de visvangst, meestal
in Hol Kodár, het oostelijk deel van de Jotefa-baai. Zo vingen zij eens een
grote zaagvis, welke Drunji naar Dòhòr en Mách werd gebracht; daardoor
ontstond toen een hevige twist.
Later vingen zij wederom zulk een vis, die zij naar Indjeros brachten en aldaar
verdeelden. Drunji besloot nu een net te maken ten behoeve van de visserij.
Daarom ging hij naar het nu verdwenen dorp Wè, aan het strand Wèritj tegenover
het eilandje Sibir gelegen, om daar im (pandanus-wortel-vezel) te vragen.
Van deze im wilde hij — zoals men nu nog doet — zijn visnet maken.
De mensen te Wè waren zeer vriendelijk, gaven Drunji sago-pap te eten, maakten
een praatje met hem en gingen daarna im kappen. Deze im gaven zij
hun gast en tevens nog een houten maaspen en een spoel om er het net mee te
breien. Hij kreeg ook nog een tritonschelp, ám-Wé, en het geheim hoe men
de gepen kon vangen.
Met deze goede gaven keerde Drunji te Indjeros terug, waar hij van zijn reis
vertelde. Daarna deelde hij de im onder de mensen uit om hen de draad eruit
te laten halen; deze draden werden met zand mooi glad gewreven, en toen
maakten de vrouwen er een net van. Het net werd daarna verzwaard en van
drijvers voorzien; de eerste visproef ermee werd gehouden bij de plek Chaitjenuch.
Er werd evenwel niets gevangen omdat het net bleef drijven, niet voldoende
verzwaard was. Dus keerde Drunji terug naar het dorp, maakte het net
wat langer en bevestigde er 168 zinkers aan. Het vissen ging daarna uitstekend,
o.a. werd een grote „bobara"-vis gevangen.
(Verhaald door Marsamel Drunji).