2006 - Jaarverslag Hof van Cassatie (PDF, 1.61 MB) - Federale ...

100
Tijdens het voorbereidend onderzoek van een assisenproces duidt de
onderzoeksrechter verschillende deskundigen aan teneinde vast te stellen of de
inverdenkinggestelde op het ogenblik van de feiten, hetzij in een staat van
krankzinnigheid, een ernstige staat van geestesstoornis of van zwakzinnigheid
verkeerde, waardoor hij onmogelijk zijn daden kon beheersen. Vier
deskundigenverslagen worden opgemaakt. Een eerste door een deskundige
psycholoog, een tweede door een deskundige psychiater, een derde door een college
van deskundigen psychiaters en een laatste door dezelfde auteur als van het tweede
verslag. De conclusie van het college van deskundigen week af van de conclusie van
het tweede verslag en, naar de bewoordingen van het laatste verslag, verklaarde die
psychiater dat hij zich naar het advies van het college van deskundigen schikte.
Ondanks het verzet van de beschuldigde, staat een tussenarrest van het hof van
assisen de gelijktijdige verklaring van die getuigen toe.
Na zijn veroordeling, stelt de beschuldigde cassatieberoep in tegen het incidenteel
arrest. Hij voert aan dat het hof van assisen, door niet tot gescheiden verhoren over
te gaan, artikel 317 van het Wetboek van Strafvordering heeft geschonden, en het
recht van verdediging alsook recht op een eerlijk proces, heeft miskend.
Het Hof oordeelt dat de verplichting voor het hof van assisen om de getuigen ieder
afzonderlijk te horen niet substantieel is en evenmin op straffe van nietigheid is
voorgeschreven, zodat met het oog op een goede rechtsbedeling en met eerbiediging
van het recht van verdediging, van die regel kan worden afgeweken.
Het Hof stelt eerst vast dat het hof van assisen heeft geoordeeld dat het gelijktijdig
verhoor “bij de jury geen verwarring kan veroorzaken, vermits de psychiatrische en
psychologische deskundigen in de chronologische volgorde van hun tussenkomsten
zullen worden gehoord” en “dat die werkwijze, van bij de aanvang van het verhoor,
een confrontatie mogelijk maakt tussen de standpunten van de deskundigen,
waardoor onnodig uitlopen van het debat vermeden wordt, wat wel degelijk
verwarring zou kunnen zaaien”.
Het stelt vervolgens vast dat de beschuldigde niet de mogelijkheid werd ontnomen
om individueel, via de voorzitter, aan ieder van de getuigen die gezamenlijk werden
gehoord, vragen te stellen die noodzakelijk zijn om de waarheid aan het licht te
brengen.
Het Hof verwerpt bijgevolg het middel.
E.TOEPASSING VAN HET BEGINSEL NE BIS IN IDEM UIT ARTIKEL 54 VAN DE SCHENGEN-
UITVOERINGSOVEREENKOMST IN EEN ZAAK VAN BEZIT TER FINE VAN UITVOER EN INVOER VAN
VERDOVENDE MIDDELEN: ARREST VAN 16 MEI 2006 (P.04.0265.N)
Een man werd in België veroordeeld wegens, enerzijds, uitvoer, bezit, verkoop of te
koop stellen van verdovende middelen op 31 mei 1999 en anderzijds wegens
witwassen tussen 2 en 6 mei 1999 op niet nader te bepalen datum. Wegens eenheid