2006 - Jaarverslag Hof van Cassatie (PDF, 1.61 MB) - Federale ...

134
rechtverkrijgenden de bedragen te betalen,op grond dat hij niet bewijst ze aan zijn
volmachtgeefster te hebben overhandigd.
Het hof van beroep wijzigt die beslissing. Volgens het hof is iedere gevolmachtigde
wel degelijk in beginsel over zijn beheer rekening en verantwoording verschuldigd
overeenkomstig de gewone regels inzake bewijs en dus, in voorkomend geval,
overeenkomstig artikel 1341 van het Burgerlijk Wetboek. In bepaalde
omstandigheden evenwel kan de gevolmachtigde wegens het bestaan van
verwantschapsbanden of wegens de verstrekking van niet vrijwillige verzorging in
de morele onmogelijkheid verkeren om zich een schriftelijk bewijs in de zin van
artikel 1348 van het Burgerlijk Wetboek te doen opmaken. Het hof van beroep wijst
op een reeks feitelijke omstandigheden die naar zijn oordeel verklaren waarom de
gevolmachtigde zich geen schriftelijk bewijs van de afgifte van het geld door de
volmachtgeefster heeft doen opmaken, zonder daaruit evenwel de morele
onmogelijkheid om zich een dergelijk bewijs te doen opmaken af te leiden.
Op het door de rechtsverkrijgenden ingesteld cassatieberoep vernietigt het Hof dit
arrest, op grond dat de appelrechters het recht van verdediging van de eisers tot
cassatie hebben geschonden. De gevolmachtigde had zich in zijn verweermiddelen
niet beroepen op het bestaan van die “morele onmogelijkheid” om zich een
schriftelijk bewijs te doen opmaken. In strijd met wat de eisers tot cassatie
aanvoeren, hebben de appelrechters weliswaar niet het beschikkingsbeginsel
miskend door de in artikel 1348 van het Burgerlijk Wetboek vervatte rechtsregel
ambtshalve toe te passen op bepaalde, door de gevolmachtigde tot staving van zijn
verweer aangevoerde feiten. Daar het hier evenwel een middel in rechte betrof dat
de appelrechters ambtshalve hebben opgeworpen, dienden zij het aan de tegenspraak
van de partijen te onderwerpen alvorens uitspraak te doen, wat zij niet gedaan
hebben. Het arrest wordt dus vernietigd.
§ 4.Wraking en onttrekking
A.TUCHTSTRAF JEGENS EEN MAGISTRAAT DIE VERZUIMT DE ZAKEN TE BERECHTEN DIE HIJ IN
BERAAD HEEFT GENOMEN: ARREST VAN 12 JANUARI 2006 (D.05.0013.F)
De magistraat die gewoonlijk, maanden lang en zonder gegronde redenen, verzuimt
de zaken te berechten die hij in beraad heeft genomen, verzuimt aan zijn
ambtsplichten, zodat hem een tuchtstraf kan worden opgelegd. Dit is de leer van het
arrest dat op 12 januari 2006 door de Algemene Vergadering van het Hof is
gewezen.
Aan een rechter van de rechtbank van eerste aanleg wordt verweten dat hij al
maanden en gewoonlijk verzuimt de zaken te berechten die hij in beraad heeft
genomen. Naast het feit dat hij geen gegronde redenen opgeeft voor die vertraging,
leeft de betrokken magistraat evenmin de vormvereisten en de informatieprocedure
na die door artikel 770 van het Gerechtelijk Wetboek worden opgelegd aan een
rechter die zijn beraad langer dan drie maanden aanhoudt. Tegen die vertragingen
zijn er klachten van de partijen, de balie of het openbaar ministerie, enerzijds, en
verwittigingen, zowel van de voorzitter van de rechtbank als van de eerste voorzitter