2006 - Jaarverslag Hof van Cassatie (PDF, 1.61 MB) - Federale ...

172
beperking en waarbij het recht wordt toegekend om de achtervolgde persoon aan te
houden.
Het is duidelijk dat inzake grensoverschrijdende achtervolging, enerzijds, de bij het
Verdrag toegekende bevoegdheid door de Verdragsluitende Partijen nog steeds
wordt beschouwd als een ultiem middel dat slechts mag worden toegepast als de
autoriteiten van de andere Verdragsluitende Partij vanwege de spoedeisende situatie
niet vooraf kunnen worden gewaarschuwd dan wel niet tijdig ter plaatse kunnen zijn
om de achtervolging over te nemen, en dat, anderzijds, het recht om de
achtervolging op het grondgebied van de ontvangststaat zonder enige in tijd en
afstand uitgedrukte beperking voort te zetten, het recht de achtervolgde persoon te
vatten en het recht om de verdachte aan te houden zonder te wachten op de
ambtenaren van de gaststaat de verplichting onverlet laten om zo spoedig mogelijk
in contact te treden met de autoriteiten van de ontvangststaat 93 . Die regels vloeien
voort uit artikel 41 van de Overeenkomst van 19 juni 1990 ter uitvoering van het
tussen de Regeringen van de Staten van de Benelux Economische Unie, de
Bondsrepubliek Duitsland en de Franse Republiek op 14 juni 1985 te Schengen
gesloten Akkoord betreffende de geleidelijke afschaffing van de controles aan de
gemeenschappelijke grenzen, naar welke bepaling, ik herhaal het, het Beneluxverdrag
verwijst (art. 18.1).
Merk op dat de regels inzake grensoverschrijdende achtervolging tot
interpretatieproblemen kunnen leiden (art. 18). Wat bedoelt men bijvoorbeeld met
“personen die zich hebben onttrokken aan een vrijheidsstraf”?
Is een persoon die, overeenkomstig het interne Nederlandse of Belgische recht, ter
beschikking van de regering is gesteld, geïnterneerd werd en vervolgens ontsnapt, in
de zin van het Benelux-Verdrag van 8 juni 2004, een “persoon die zich heeft
onttrokken aan een vrijheidsstraf”? Ik wil hier thans vanzelfsprekend die vraag niet
beantwoorden, maar enkel de aandacht vestigen op de noodzaak om aan een
rechtscollege dat aan de drie Staten gemeenschappelijk is, de bevoegdheid te
verlenen om de bepalingen met rechtstreekse werking van het Verdrag uit te leggen.
F. DE BEVOEGDHEID OM EEN OPDRACHT VAN BESCHERMING VAN PERSONEN VOORT TE ZETTEN OP
HET GRONDGEBIED VAN EEN ANDERE VERDRAGSLUITENDE PARTIJ.
11. Tot slot de laatste vorm van samenwerking die ik zou willen toelichten: de
bevoegdheid om een opdracht van bescherming van personen voort te zetten op het
grondgebied van een andere Verdragsluitende Partij.
Volgens het Verdrag kunnen de ambtenaren van een Verdragsluitende Partij hun
opdracht van bescherming van personen voortzetten op het grondgebied van een
andere Verdragsluitende Partij, mits de verantwoordelijke ambtenaar, voordat de
grens wordt overschreden, de bevoegde autoriteit van de gaststaat de
93 Zie wetsontwerp houdende instemming met het Verdrag tussen het Koninkrijk België, het Koninkrijk
der Nederlanden en het Groothertogdom Luxemburg, inzake grensoverschrijdend politieel optreden, en
met de bijlagen, gedaan te Luxemburg op 8 juni 2004, Memorie van toelichting, Gedr. St. Sen., zitting
2004-2005, nr. 3 – 931/1, p. 19 en 20.