2006 - Jaarverslag Hof van Cassatie (PDF, 1.61 MB) - Federale ...

58
schade vooraf geen voorbehoud heeft geformuleerd, sluiten op zichzelf niet uit dat
het gaat om gevolgen van een zelfde gebrek en een zelfde contractuele
tekortkoming.
De bestreden beslissing blijft wel overeind, waar de appelrechters de voor het eerst
in 1988 tegen het architectenbureau ingestelde vordering als laattijdig afdoen. De
bouwheer die zowel de aannemer als de architect aansprakelijk wil stellen, moet
immers voor het verstrijken van de tienjarige termijn een vordering instellen tegen
zowel de aannemer als de architect. Het feit dat de bouwheer binnen de termijn een
vordering instelt tegen de aannemer en dat deze aannemer binnen de termijn een
vordering instelt tegen de architect neemt vanzelfsprekend niet weg dat de bouwheer
zelf binnen de termijn een vordering moet instellen tegen de architect, wat de
gemeente in het onderhavige geval heeft nagelaten.
§ 2.Familiaal vermogensrecht
A.WANNEER ECHTGENOTEN NIET DEZELFDE NATIONALITEIT HEBBEN EN IN VERSCHILLENDE LANDEN
HUN GEWONE VERBLIJFPLAATS HEBBEN, IS DE WET DIE VAN TOEPASSING IS OP DE UITKERING TOT
LEVENSONDERHOUD NA ECHTSCHEIDING, DIE VAN DE GEWONE VERBLIJFPLAATS VAN DE
UITKERINGSGERECHTIGDE: ARREST VAN 10 FEBRUARI 2006 (C.04.0517.F), MET CONCLUSIE VAN
ADVOCAAT-GENERAAL A. HENKES
Twee echtgenoten zijn uit de echt gescheiden. De vrouw, die de Franse nationaliteit
heeft en in Frankrijk verblijft, dient een vordering tot uitkering na echtscheiding in
tegen haar ex-man, die de Britse en Ierse nationaliteit heeft en in België verblijft.
Het komt er dus op aan te weten welke wet op een dergelijke vordering van
toepassing is.
Het hof van beroep is van oordeel dat het gaat om de wet die de echtscheiding van
de echtgenoten heeft geregeld, hier de Belgische wet, en beslist bijgevolg dat de
door de echtgenote ingestelde vordering tot onderhoudsuitkering niet gegrond is
omdat de echtscheiding in haar nadeel is uitgesproken.
In haar cassatieberoep houdt de echtgenote staande dat op die kwestie de wet moet
worden toegepast die het personeel statuut van de ex-echtgenoten regelt. Zij houdt
ook staande dat, aangezien de ex-echtgenoten niet dezelfde nationaliteit hebben, de
wet van het personeel statuut in casu de Britse wet is, namelijk die van verweerders
nationaliteit, die eveneens overeenstemt met de wet van de eerste echtelijke
verblijfplaats.
Het Hof verwerpt het middel. Wanneer de ex-echtgenoten niet dezelfde nationaliteit
hebben en in verschillende landen verblijven, is de wet die hun personeel statuut
regelt immers de wet van de gewone verblijfplaats van de uitkeringsgerechtigde en
niet, zoals eiseres beweerde, die van hun eerste echtelijke verblijfplaats.
In dit geval, aangezien de echtgenote in Frankrijk woonde, diende de Franse wet te
worden toegepast. Het Hof stelt echter vast dat Frankrijk de Overeenkomst van ‘s
Gravenhage van 2 oktober 1973 over de toepasselijke wet inzake