2006 - Jaarverslag Hof van Cassatie (PDF, 1.61 MB) - Federale ...

dat daaromtrent tegen de verdachte voldoende bezwaren bestaan, onderzoeken of
deze feiten, mocht de vonnisrechter deze bewezen achten, al dan niet verjaard zijn 50 .
Ingevolge dit cassatiearrest oordeelt de kamer van inbeschuldigingstelling naar wie
de zaak is terugverwezen dat de strafvordering verjaard is.
Tegen dat arrest van de kamer van inbeschuldigingstelling stelt de burgerlijke partij
dan cassatieberoep in. Deze partij voert aan dat enkel de raadkamer – en niet de
kamer van inbeschuldigingstelling – krachtens artikel 135, § 2, Wetboek van
Strafvordering – oordeelt over de bestaande bezwaren overeenkomstig de artikelen
128, 129 en 130 van dat wetboek en dat de datum of de termijn van het plegen van
het feit tot het debat behoort over het bestaan zelf van het feit en de daartoe
bestaande bezwaren. Bijgevolg kan het debat over de verjaring van de strafvordering
voor de kamer van inbeschuldigingstelling niet tot voorwerp hebben de datum van
het laatst gepleegde feit waaromtrent de raadkamer het bestaan van voldoende
bezwaren bij een niet voor hoger beroep vatbare beslissing heeft vastgesteld. De
kamer van inbeschuldigingstelling dient volgens deze partij derhalve de beslissing
van de raadkamer te respecteren zonder aan de datum van dat weerhouden laatste
feit te kunnen raken. Het bestreden arrest van de kamer van inbeschuldigingstelling
beslist volgens de burgerlijke partij dan ook onwettig dat de strafvordering vervallen
is ingevolge verjaring, berekend op grond van door de kamer van
inbeschuldigingstelling zelf bepaalde data waarop telkens het laatste feit plaats heeft
waarvoor volgens haar voldoende bezwaren bestaan. Daarmee sprak de kamer van
inbeschuldigingstelling zich volgens eiseres in cassatie uit over een aangelegenheid
die niet tot haar rechtsmacht behoort ingevolge het beperkt hoger beroep dat immers
nooit kan slaan op het debat omtrent het bestaan van voldoende bezwaren.
Het Hof van Cassatie volgt deze redenering evenwel niet.
In zijn arrest wijst het Hof er vooreerst op dat bij het oordeel over het bestaan van
voldoende bezwaren, de raadkamer ambtshalve de ontvankelijkheid van de
strafvordering moet onderzoeken en dat zij hierbij moet onderzoeken of de
strafvordering van het misdrijf dat de verdachte zou kunnen hebben gepleegd, niet
verjaard is. Indien dit het geval is, kan het strafgerecht over het feit niet meer
oordelen en moet de raadkamer de verdachte buitenvervolging stellen. Vervolgens
herinnert het Hof er aan dat overeenkomstig artikel 135, § 2, Wetboek van
Strafvordering de inverdenkinggestelde slechts in een beperkt aantal gevallen beroep
kan instellen tegen de verwijzingsbeschikking van de raadkamer en dat daartoe niet
het oordeel van de raadkamer behoort over het bestaan van voldoende bezwaren
maar wel onder meer de onregelmatigheden, verzuimen of nietigheden met
betrekking tot de verwijzingsbeschikking en de gronden van niet-ontvankelijkheid
of verval van de strafvordering.
Aansluitend stelt het Hof dat de verjaring van de strafvordering moet worden
beoordeeld aan de hand van, enerzijds, de datum waarop dit misdrijf is gepleegd,
anderzijds, de tijd die sedertdien verlopen is hierbij rekening gehouden met de
verjaringstermijnen voor de onderscheiden misdrijven bepaald in de artikelen 21 en
21bis Voorafgaande Titel Wetboek van Strafvordering en de eventuele schorsingen
50 Cass. 11 mei 2004, A.C. 2004, nr. 250.
107