2006 - Jaarverslag Hof van Cassatie (PDF, 1.61 MB) - Federale ...

het uit het Verdrag afgeleide recht, met uitzondering van uitleggingsvragen over
Verdragsbepalingen die geen directe werking hebben en ook niet kunnen hebben.
Het opstellen van een aanvullend protocol zou een oplossing kunnen zijn.
195
§ 6.Wet van 26 juni 1990 betreffende de bescherming van de persoon van de
geesteszieke
De parlementaire voorbereiding van de voormelde wet getuigt van de wil van de
wetgever om te vermijden dat andere partijen dan de zieke, die nooit verstek kan
laten gaan, aangezien hij in persoon en bijgestaan door een advocaat of
vertegenwoordigd door een advocaat aanwezig is, de rechtspleging vertragen ten
koste van het belang van de zieke, door het instellen van een verzetprocedure.
Krachtens artikel 30 van de voormelde wet kan alleen tegen de vonnissen die door
de vrederechter met toepassing van die wet zijn gewezen, geen verzet worden
ingesteld. Het Hof heeft bijgevolg beslist, in een arrest van 23 oktober 2006 (AR
C.05.0582.F), dat dit artikel niet van toepassing is op vonnissen die de rechtbank
van eerste aanleg in hoger beroep heeft gewezen. Om tegemoet te komen aan de wil
van de wetgever, zou artikel 30 van de wet van 26 juni 1990 moeten bepalen dat ook
tegen de vonnissen in hoger beroep van de rechtbank van eerste aanleg geen verzet
kan worden ingesteld.
§ 7.Koninklijk besluit van 10 januari 1975 waarbij de werkwijze en de
procedure vastgesteld wordt van de commissie ingesteld door artikel 28, § 4,
van de wet van 20 april 1874 op de voorlopige hechtenis, gewijzigd door de wet
van 13 maart 1973
Noch de wet van 13 maart 1973 betreffende de vergoeding voor onwerkzame
voorlopige hechtenis, noch het koninklijk besluit van 10 januari 1975, bepalen de
mogelijkheid om voor de Commissie onwerkzame voorlopige hechtenis een beroep
te doen op een tolk.
De Wet van 15 juni 1935 op het gebruik der talen in gerechtszaken zou niet
toepasselijk zijn op de Commissie onwerkzame voorlopige hechtenis, aangezien dit
een administratief rechtscollege is en de gecoördineerde wetten van 18 juli 1966 op
het gebruik der talen in bestuurszaken niet zijn aangepast.
Het fundamenteel recht om te worden bijgestaan door een tolk en de wettelijke
grondslag om die te vergoeden en de vergoeding te begroten zouden uitdrukkelijk
moeten zijn vastgesteld, op zijn minst in het Koninklijk besluit van 10 januari 1975.
Artikel 2 van het Koninklijk besluit zou als volgt kunnen worden gesteld : “De
secretariaatskosten, met inbegrip van de kosten van de tolk, worden in rekening
genomen door de begroting van het ministerie van Justitie”.