2006 - Jaarverslag Hof van Cassatie (PDF, 1.61 MB) - Federale ...

H.AANSPRAKELIJKHEIDSVORDERING TEGEN AANNEMER EN ARCHITECT TOT VERGOEDING VAN
BEPAALDE SCHADE OMVAT OOK NIEUWE SCHADE DIE VOORTSPRUIT UIT EEN ZELFDE GEBREK EN EEN
ZELFDE CONTRACTUELE TEKORTKOMING IN DE CONCEPTIE OF DE UITVOERING: ARREST VAN 27
OKTOBER 2006 (C.04.0380.N)
Na een openbare aanbesteding voor de riolering van de gemeente Nijlen voert een
aannemer in de periode 1970-1971 rioleringswerken uit op basis van de plans en de
bestekken van een architectenbureau. In 1978 doet zich een ernstige verzakking voor
aan een bepaalde bezoekschouw. Na aanstelling van een deskundige in kort geding,
laat de gemeente in 1980 de aannemer dagvaarden tot betaling van de
herstellingskosten en tot vergoeding van de bijkomende schade ingevolge de
wegomleiding. In 1980 doet zich opnieuw een verzakking voor, zij het ditmaal aan
een bezoekschouw op een totaal andere plaats. Pas in 1988 breidt de gemeente haar
voormelde, nog steeds hangende vordering uit tot vergoeding voor de bijkomende
schade. Bovendien richt de gemeente zich alsdan voor het eerst ook tegen het
architectenbureau.
De appelrechters stellen vast dat de gemeente in haar gedinginleidende dagvaarding
nergens enig voorbehoud heeft geformuleerd voor mogelijke verzakkingen op
andere plaatsen dan deze in 1978 en dat de gemeente zelfs op generlei wijze andere
schade voor ogen had dan deze ingevolge de verzakking in 1978. Voorts stellen de
appelrechters vast dat de schade die het voorwerp uitmaakt van de uitgebreide
vordering zich situeert op een totaal andere plaats dan deze die het voorwerp
uitmaakt van de oorspronkelijke vordering. Gelet op die vaststellingen, oordelen de
appelrechters dat de in 1988 uitgebreide vordering niet begrepen is in de
oorspronkelijke vordering van 1980 en zodoende is ingesteld buiten de tienjarige
verjaringstermijn van de artikelen 1792 en 2270 van het Burgerlijk Wetboek.
Hetzelfde geldt voor de pas in 1988 tegen het architectenbureau ingestelde
vordering.
Krachtens de artikelen 1792 en 2270 van het Burgerlijk Wetboek zijn de aannemer
en de architect gedurende tien jaar aansprakelijk voor het gehele of gedeeltelijke
tenietgaan van bouwwerken ten gevolge van gebreken in de constructie of de
ongeschiktheid van de grond.
In zijn arrest van 27 oktober 2006 benadrukt het Hof dat deze termijn een fatale
termijn is die niet voor schorsing of stuiting vatbaar is. Wanneer evenwel de
bouwheer zijn oorspronkelijke vordering tijdig instelt en ze op die manier aan verval
onttrekt, dan geldt zulks ook evengoed voor de vordering ingevolge nieuwe schade
die voortspruit uit een zelfde gebrek en een zelfde contractuele tekortkoming in de
conceptie of de uitvoering. Hierbij is vereist dat uit de tijdig ingestelde vordering
blijkt wat zij omvat, hetgeen de feitenrechter moet uitmaken. Zo is het best mogelijk
dat de bouwheer het voorwerp van zijn oorspronkelijke vordering nadrukkelijk
beperkt tot een bepaald bouwwerk of dat hij daarentegen zijn vordering nadrukkelijk
openstelt voor eventuele bijkomende schade aan andere bouwwerken van dezelfde
aannemer en architect in hetzelfde contractuele kader. De enkele redenen dat de
nieuwe schade zich situeert op een totaal andere plaats dan deze die het voorwerp
uitmaakt van de oorspronkelijke vordering of dat de bouwheer voor die nieuwe
57