2006 - Jaarverslag Hof van Cassatie (PDF, 1.61 MB) - Federale ...

117
algemene draagwijdte hebben en geen onderscheid maken tussen volautomatische en
semiautomatische vuurwapens. De beslissing van de appelrechters dat voornoemd
artikel 1, e), van toepassing is op het gebruik van volautomatische vuurwapens en
niet van semiautomatische vuurwapens en dat het bij de feiten gebruikte wapen een
semiautomatisch vuurwapen is zodat de ingevolge burgerlijke partijstelling
ingestelde strafvordering niet ontvankelijk is, wordt dan ook vernietigd.
In zijn schriftelijke conclusie oordeelde de procureur-generaal eveneens dat het
bestreden arrest niet cassatiebestendig was omwille van een andere rechtsgrond dan
deze ontwikkeld door de burgerlijke partij. De procureur-generaal voerde aan dat,
zolang de Belgische regering geen uitspraak heeft gedaan over twee verzoeken,
uitgaande van Turkije, tot uitlevering van beklaagde wegens de feiten waarvoor in
België klacht werd neergelegd, de Belgische rechtbanken onbevoegd zijn.
Overeenkomstig artikel 2 van voormelde wet van 2 september 1985, zijn de
Belgische rechtbanken immers slechts bevoegd en is de Belgische strafwet slechts
van toepassing op de strafbare feiten bedoeld in artikel 1 van het Europees
Antiterrorismeverdrag, wanneer een verzoek tot uitlevering door een
Verdragsluitende Staat is ingediend en de vermoedelijke dader niet wordt
uitgeleverd. Volgens de procureur-generaal diende in het kader van artikel 2 een
weigering tot uitlevering voor te liggen. Om die reden vorderde de procureurgeneraal
de vernietiging van het bestreden arrest in het belang van de wet
overeenkomstig artikel 442 van het Wetboek van Strafvordering. Gelet op het feit
dat tegen de bestreden beslissing een ontvankelijk en gegrond cassatieberoep was
ingesteld, wijst het Hof de vordering van de procureur-generaal evenwel af als niet
ontvankelijk.
B.BURGERLIJKE PARTIJSTELLING TEGEN EEN PARLEMENTSLID: ARREST VAN 22 NOVEMBER 2006
(P.06.1173.F)
Iemand stelt zich voor de onderzoeksrechter burgerlijke partij tegen een senator,
tijdens de duur van de parlementaire zitting.
Het hof van beroep verklaart die burgerlijke partijstelling niet ontvankelijk, in
zoverre artikel 59, vierde lid, van de Grondwet het openbaar ministerie het
monopolie toekent van de vervolging in strafzaken ten aanzien van een federaal
parlementslid. Het hof van beroep beslist eveneens naar recht dat dit monopolie de
artikelen 6.1, 13 en 14 van het Verdrag tot Bescherming van de Rechten van de
Mens en de Fundamentele Vrijheden niet schendt.
Het Hof waarbij het cassatieberoep van de burgerlijke partij aanhangig is gemaakt,
oordeelt enerzijds dat artikel 6.1 van het Verdrag, de partij die beweert door een
misdrijf te zijn benadeeld niet het recht verleent om zelf de strafvordering op gang te
brengen tegen degene die zij beschuldigt.
Het oordeelt anderzijds dat in zoverre artikel 59 van de Grondwet dit recht niet
toekent aan het slachtoffer van de misdrijven waarvan het de vervolging regelt, de
waarborgen van artikel 6.1, aldus niet van toepassing zijn.