2006 - Jaarverslag Hof van Cassatie (PDF, 1.61 MB) - Federale ...

123
bijzondere wettelijke regeling. Deze vergoeding moet aldus overeenkomstig
voormeld artikel 39, §1, worden berekend met inachtneming van het loon waarop
die werknemer effectief recht heeft op het tijdstip van de kennisgeving van de
beëindiging van de overeenkomst. Dit betekent dat deze berekening uitgaat van het
loon van de werknemer op het ogenblik dat de arbeidsprestaties waren verminderd
en niet van het hypothetische loon van de werknemer indien hij niet voor deze
arbeidsvermindering had geopteerd. De omstandigheid dat het ontslag de werknemer
de mogelijkheid ontneemt na het einde van de verminderde arbeidsprestaties het
werk te hervatten met volledige arbeidsprestaties, doet hieraan geen afbreuk.
Dit arrest maakt duidelijk dat de ontslagbescherming voor de werknemers die in het
kader van een loopbaanonderbreking opteren voor een systeem van verminderde
arbeidsprestaties in de huidige omschrijving ervan in de wet beperkt is.
E.DE RECHTSVORDERING TOT BETALING VAN DE NIET-CONCURRENTIEVERGOEDING VERJAART
OVEREENKOMSTIG ARTIKEL 15, EERSTE LID, VAN DE ARBEIDSOVEREENKOMST ÉÉN JAAR NA HET
VERSTRIJKEN VAN DE PERIODE TIJDENS WELKE HET CONCURRENTIEVERBOD VAN TOEPASSING IS:
ARREST VAN 11 DECEMBER 2006 (S.05.0083.N)
Artikel 15, eerste lid, van de Arbeidsovereenkomstenwet voorziet in een bijzondere
verjaringsregeling voor rechtsvorderingen die uit de arbeidsovereenkomst ontstaan.
Deze rechtsvorderingen verjaren hetzij één jaar na het eindigen van deze
overeenkomst, hetzij vijf jaar na het feit waaruit de vordering is ontstaan, zonder dat
deze termijn één jaar na het eindigen van deze overeenkomst mag overschrijden. In
een arrest van 11 december 2006 spreekt het Hof zich uit over de toepassing van
deze bijzondere regeling op rechtsvorderingen tot het verkrijgen van een vergoeding
wegens miskenning van een niet-concurrentiebeding.
Het arbeidshof acht in casu de vordering verjaard die de werkgever instelde tegen de
werknemer tot het verkrijgen van een vergoeding wegens miskenning van het in de
overeenkomst bepaalde niet-concurrentiebeding. De vordering zou zijn ingesteld
buiten de bij artikel 15 voorziene termijn.
Voor het Hof voert de werkgever hiertegen aan dat hij zijn vordering heeft
ingediend ter griffie binnen de gemeenrechtelijke verjaringstermijn na de datum
waarop de tegenpartij werd tewerkgesteld door een concurrerende firma en alleszins
binnen het jaar na de uiterste datum waarop het concurrentieverbod gold.
Het Hof oordeelt vooreerst dat het vast staat dat de werkgever de
bediendenovereenkomst eenzijdig heeft beëindigd zonder dringende reden,
waardoor het niet-concurrentiebeding geen uitwerking heeft. De werkgever is aldus
niet gerechtigd op het gedeelte van de niet-concurrentievergoeding, specifiek
wegens schending van het niet-concurrentiebeding. In zoverre de werkgever de
betaling nastreeft van dit gedeelte van de vergoeding wegens schending van het nietconcurrentiebeding,
heeft hij volgens het Hof geen belang. Desondanks kan de
werkgever nog aanspraak maken op de terugbetaling van de forfaitaire
compensatoire vergoeding die hij overeenkomstig artikel 65, §2, vijfde lid, 4° en
zesde lid, van de Arbeidsovereenkomstenwet, zou hebben betaald. In zoverre heeft
de werkgever belang om op te komen tegen de beslissing van het arbeidshof.