2006 - Jaarverslag Hof van Cassatie (PDF, 1.61 MB) - Federale ...

De appelrechters beantwoorden die vraag negatief: rekening gehouden met de
feitelijke omstandigheden was de politieagent “niet gemachtigd om officieel
misdrijven op te sporen of vast te stellen”. Anders beslissen zou, volgens die
rechters, een deloyale wijze van opsporing van misdrijven bekrachtigen, die tot
misbruiken aanleiding kan geven.
Het Hof waarbij een cassatieberoep aanhangig is gemaakt door het openbaar
ministerie, vernietigt die beslissing. De hoger beschreven omstandigheden bij de
vaststelling van de feiten, tasten de geldigheid van een proces-verbaal niet aan,
omdat dit zowel steunt op artikel 40 van de voormelde Wet van 5 augustus 1992, als
op artikel 123, eerste lid, van de Wet van 7 december 1998 tot organisatie van een
geïntegreerde politiedienst, gestructureerd op twee niveaus. De artikelen 15 van de
eerste wet en 117, tweede lid, van de tweede, kennen overigens aan alle
politieambtenaren van de federale en lokale politie een algemene bevoegdheid toe
inzake de opsporing van de vaststelling van misdrijven. Die opdracht en
bevoegdheid wordt op het geheel van het grondgebied van het Rijk vervuld en het
beginsel dat vervat ligt in artikel 45, tweede lid, van de Wet van 5 augustus 1992,
volgens welk de lokale politie “in principe” haar opdracht vervult op het
grondgebied van de politiezone, wijkt daarvan niet af.
Een politieambtenaar is dus altijd ... een politieambtenaar.
109
B.DE RECHTER MAG ZIJN OVERTUIGING STEUNEN OP EEN ALGEMEEN BEKEND FEIT: ARREST VAN 7
FEBRUARI 2006 (P.05.1375.N)
Een man wordt voor de correctionele rechtbank vervolgd wegens inbreuk op artikel
8 van de wet van 25 oktober 1919 betreffende het in pand geven van de handelszaak,
het disconto en het in pand geven van de factuur. Hij zou zonder toestemming van
de pandhoudende schuldeiser een handelszaak hebben verkocht aan een
vennootschap die deze vervolgens op haar beurt verder verkocht of verhuurde aan of
verplaatste naar andere geafilieerde vennootschappen of verkocht aan derden
teneinde de handelszaak alzo te onttrekken aan de controle van de pandhoudende
schuldeiser.
Nadat de correctionele rechtbank hem had ontslagen van rechtsvervolging, is hij
door het hof van beroep evenwel veroordeeld. De man had als verweer voor het hof
van beroep aangevoerd dat de verkoop van de handelszaak gebeurd was met
medeweten en toestemming van de pandhoudende schuldeiser. Het hof van beroep
oordeelt evenwel dat de bewering dat de pandhoudende schuldeiser zijn akkoord zou
hebben gegeven met de overdracht van de handelszaak, slechts enige
geloofwaardigheid zou kunnen hebben indien de opbrengst onmiddellijk op de
rekening van pandhoudende schuldeiser was gestort. Daarbij oordelen de
appelrechters dat het tot de algemene bekendheid behoort dat geen enkele
kredietinstelling gratuit afstand doet van een zekerheid zonder dat er hetzij
gelijktijdig een nieuwe en betere zekerheid wordt gesteld, hetzij een gelijktijdige
volledige delging van de schuld. Tegen die beslissing stelt de veroordeelde
cassatieberoep in omdat de appelrechters niet mochten steunen op dat beweerde
gegeven van algemene bekendheid.