2006 - Jaarverslag Hof van Cassatie (PDF, 1.61 MB) - Federale ...

116
het Hof aangebracht ingevolge het cassatieberoep van de burgerlijke partij die
opkwam tegen de beslissing van de kamer van inbeschuldigingstelling dat de
strafvordering in België lastens de verdachte niet ontvankelijk was.
Voor de appelrechters was de toepassing in het geding van artikel 2 van de Wet van
2 september 1985 houdende goedkeuring van het Europees Verdrag tot bestrijding
van terrorisme, opgemaakt te Straatsburg op 27 januari 1977 (hierna Europees
Antiterrorismeverdrag), en van de Overeenkomst betreffende de toepassing van het
Europees Verdrag tot bestrijding van terrorisme tussen de Lid-Staten van de
Europese Gemeenschappen, opgemaakt te Dublin op 4 december 1979. Dat artikel
bepaalt dat voor de toepassing van voornoemde verdragen de Belgische rechtbanken
bevoegd zijn en de Belgische strafwet van toepassing is op de strafbare feiten
bedoeld in artikel 1 van het Europees Antiterrorismeverdrag, wanneer een verzoek
tot uitlevering door een verdragsluitende Staat is ingediend en de vermoedelijke
dader niet wordt uitgeleverd. Het artikel 1 van het Europees Antiterrorismeverdrag
waarnaar wordt verwezen, bepaalt sub littera e) dat ten behoeve van uitlevering
tussen de Verdragsluitende Staten niet als een politiek delict, een met politiek delict
samenhangend feit of een feit ingegeven door politieke motieven, worden
beschouwd de strafbare feiten gepleegd met gebruikmaking van bommen,
(hand)granaten, raketten, automatische vuurwapens of bombrieven of –pakjes, voor
zover dit gebruik voor personen gevaar oplevert.
Voor de kamer van inbeschuldigingstelling spitste het debat zich toe op de vraag of
het bij de feiten in Turkije gebruikte semi-automatisch vuurwapen gelijkgesteld
moest worden met een automatisch vuurwapen waarvan sprake in voornoemde
wetsbepalingen. De appelrechters oordelen dat het bij de feiten gebruikte vuurwapen
geen automatisch vuurwapen is en verklaren de strafvordering in België niet
ontvankelijk.
In zijn arrest stelt het Hof vooreerst vast dat geen enkele bepaling van het Europees
Antiterrorismeverdrag bepaalt wat onder automatisch vuurwapen dient te worden
verstaan en dat artikel 31.1 van het Verdrag van Wenen inzake het verdragenrecht
van 23 mei 1969 bepaalt dat een verdrag moet worden uitgelegd te goeder trouw
overeenkomstig de gewone betekenis van de termen van het verdrag in hun context
en in het licht van voorwerp en doel van het verdrag. Vervolgens overweegt het Hof
dat uit het toelichtend verslag voorafgaand aan het Europees Terrorismeverdrag
blijkt dat de verdragsluitende partijen de toepassing van het verdrag beogen op
bijzonder ernstige daden waarvan vaak personen het slachtoffer zijn die met de
motieven van de aanslagen geen uitstaans hebben en dat artikel 1, e), van dat
verdrag het gebruik onderstelt van tuigen waardoor snel slachtoffers kunnen vallen,
zonder dat evenwel vereist is dat personen werkelijk gekwetst werden.
Volgens het Hof volgt daaruit dat de strafbare feiten bedoeld in artikel 1, e),
Europees Antiterrorismeverdrag het gebruik van vuurwapens omvatten waarmee ten
minste automatisch kan worden herladen zodat snel en willekeurig kan worden
gevuurd en een groot aantal slachtoffers kan worden gemaakt; dergelijke wapens, zij
het semiautomatisch, zijn in tegenstelling tot de niet-automatische vuurwapens, de
vuurwapens bedoeld in die bepaling. Het Hof beslist bijgevolg dat de bewoordingen
“automatische vuurwapens” in artikel 1, e), Europees Antiterrorismeverdrag een