2006 - Jaarverslag Hof van Cassatie (PDF, 1.61 MB) - Federale ...

101
van opzet werd hiervoor evenwel slechts één straf opgelegd. De rechtbank van
Bergen in Noorwegen bleek hem evenwel reeds op 2 oktober 2000 te hebben
veroordeeld wegens onwettige invoer op 1 juni 1999 van de naar aard en
hoeveelheid zelfde verdovende middelen. De man voerde voor de appelrechters dan
ook aan dat hij, ingevolge artikel 54 van de Schengen-uitvoeringsovereenkomst van
19 juni 1990 die sinds 25 maart 2001 ook op Noorwegen van toepassing is, niet
opnieuw kon worden veroordeeld wegens bezit of uitvoer van verdovende middelen.
De appelrechters stelden vooreerst vast dat alle feiten waarvoor de beklaagde in
België wordt vervolgd dezelfde zijn als deze waarvoor hij eerder is veroordeeld door
de rechtbank te Bergen (Noorwegen). De appelrechters oordeelden vervolgens dat
artikel 36.2.a van het Enkelvoudig Verdrag van New York inzake verdovende
middelen van 30 maart 1961 en artikel 22, tweede lid, van het Verdrag van Wenen
van 21 februari 1971 inzake psychotrope stoffen, vervolging in België niettemin
mogelijk maken. Ze stelden vast dat deze verdragsartikelen bepalen dat elk van de in
die verdragen opgesomde strafbare feiten, als afzonderlijk strafbaar feit worden
beschouwd indien ze in verschillende landen zijn begaan en dat ook de ministeriële
omzendbrief van 24 april 1995 betreffende het akkoord van Schengen bepaalt dat
artikel 54 van de Schengen-overeenkomst geen afbreuk doet aan de toepassing van
artikel 36 van het Enkelvoudig Verdrag van New York en dit trouwens óók volgde
uit artikel 71 van de Schengen-Overeenkomst zelf dat uitdrukkelijk verwijst naar de
bestaande verdragen gesloten binnen het raam van de Verenigde Naties met
betrekking tot drugs.
In het arrest van 5 oktober 2004 oordeelt het Hof dat een eerste vraag rees m.b.t. de
toepassing van artikel 54 van de Schengen-uitvoeringsovereenkomst in geval van
een onherroepelijk vonnis uit een overeenkomstsluitende partij dat dateert van voor
het van kracht worden van de uitvoeringsovereenkomst op die partij. In zoverre deze
vraag bevestigend diende te worden beantwoord, rees volgens het Hof nog de vraag
of artikel 54 van de Schengen-uitvoeringsovereenkomst, in samenhang gelezen met
artikel 71 van deze overeenkomst, zo moest begrepen worden dat het met zich
meebrengt dat de strafbare feiten van uitvoer en invoer van dezelfde verdovende
middelen, indien zij in verschillende overeenkomstsluitende landen zijn begaan, als
afzonderlijke strafbare feiten worden beschouwd zodat in elk van die
overeenkomstsluitende landen vervolging mogelijk blijft. Om die reden besliste het
Hof twee prejudiciële vragen voor te leggen aan het Europees Hof van Justitie.
Bij arrest van 9 maart 2006 (C-436/04) oordeelde het Hof van Justitie dat het
beginsel ne bis in idem, neergelegd in artikel 54 van de Schengen-
Uitvoeringsovereenkomst toepassing moet vinden op een in een
overeenkomstsluitende staat ingeleide strafrechtelijke procedure wegens feiten
waarvoor de betrokkene reeds in een andere overeenkomstsluitende staat is
veroordeeld, zelfs al was deze overeenkomst in deze laatste staat nog niet van kracht
op de datum van uitspraak van die veroordeling, voorzover de overeenkomst in de
betrokken overeenkomstsluitende staten van kracht was op het tijdstip van de
beoordeling van de toepassingsvoorwaarden inzake het beginsel ne bis in idem door
de instantie waarbij de tweede procedure werd ingeleid.