2006 - Jaarverslag Hof van Cassatie (PDF, 1.61 MB) - Federale ...

48
HOOFDSTUK II -BELANGRIJKE ARRESTEN VAN HET HOF 11
AFDELING 1 -UITSPRAKEN IN BURGERLIJKE ZAKEN
§ 1.Aansprakelijkheidsrecht
A.HET BEROEP TOT NIETIGVERKLARING BIJ DE RAAD VAN STATE STUIT OF SCHORST DE VERJARING
NIET VAN HET RECHT OM VOOR EEN BURGERLIJKE RECHTBANK SCHADEVERGOEDING TE VORDEREN
GEGROND OP EEN ONRECHTMATIGE OVERHEIDSDAAD: ARREST VAN 16 FEBRUARI 2006
(C.05.0022.N)
Krachtens artikel 101 van het koninklijk besluit van 17 juli 1991 houdende
coördinatie van de wetten op de Rijkscomptabiliteit wordt de vijfjarige
verjaringstermijn voor schuldvorderingen ten laste van de Staat, die vervat ligt in
artikel 100 van dit koninklijk besluit, gestuit door een gerechtsdeurwaardersexploot
alsook door een schulderkenning van de Staat. Het instellen van een rechtsvordering
schorst de verjaring totdat een definitieve beslissing is gewezen. Het Hof doet in dit
arrest uitspraak over de vraag of het instellen van een beroep tot nietigverklaring bij
de Raad van State een invloed heeft op de verjaring van de schuldvorderingen ten
laste van de Staat.
De appelrechters waren van oordeel dat een beroep tot nietigverklaring bij de Raad
van State geen stuitende of schorsende werking had. In het cassatiemiddel dat
uitging van een personeelslid van de overheid die zijn beweerd onrechtmatig ontslag
had aangevochten bij de Raad van State, werd daartegen aangevoerd dat het begrip
“gerechtsdeurwaardersexploot” van artikel 101 K.B. 17 juli 1991 inzake stuiting
ruim dient te worden uitgelegd naar analogie met artikel 2244 van het Burgerlijk
Wetboek, dat bepaalt dat “een dagvaarding voor het gerecht” stuiting van de
verjaring tot gevolg heeft, met name in de zin van iedere vordering in rechte die
ertoe strekt het bedreigde recht rechtens te doen erkennen. Minstens zou die
interpretatie moeten gegeven worden aan de bewoordingen “instellen van een
rechtsvordering” inzake de schorsing van de verjaring van schuldvorderingen tegen
de Staat. Een verzoekschrift tot nietigverklaring voor de Raad van State zou een
vordering in rechte uitmaken die ertoe strekt “het bedreigde recht te doen erkennen”
omdat door middel van een dergelijk verzoekschrift de vernietiging van een
administratieve rechtshandeling wordt gevraagd en de vaststelling van de
onwettigheid door de Raad van State – en bijgevolg de fout van de overheid -
medebepalend is voor de juridische grondslag van de schadevergoeding die achteraf
voor de burgerlijke rechter kan worden gevorderd.
Het Hof treedt die stelling niet bij. Het Hof oordeelt dat uit de wetsgeschiedenis van
artikel 101 van het koninklijk besluit van 17 juli 1991 houdende coördinatie van de
wetten op de Rijkscomptabiliteit blijkt dat onder gerechtsdeurwaardersexploot een
gerechtsdeurwaardersakte tot ingebrekestelling of een dagvaarding dient te worden
verstaan. Een voor het gerecht bij dagvaarding ingestelde vordering gegrond op een
11 Het Hof van Cassatie wordt hierna kortweg ook als “het Hof” vermeld. Het “hof” (met kleine letter)
verwijst naar het hof van beroep of het arbeidshof dat de bestreden beslissing heeft gewezen.