2006 - Jaarverslag Hof van Cassatie (PDF, 1.61 MB) - Federale ...

84
§ 5.Andere uitspraken in fiscale zaken
A.HET NIET OF LAATTIJDIG DOORSTORTEN VAN DE AANVULLENDE GEMEENTEBELASTING BINNEN
EEN REDELIJKE TERMIJN EN DE BELEIDSVRIJHEID VAN HET BESTUUR: ARREST VAN 27 OKTOBER
2006 (C.03.0584.N)
Zoals bekend hebben de gemeenten het recht een aanvullende belasting te vestigen
op de personenbelasting. Die aanvullende belasting wordt door een beslissing van de
gemeenteraad vastgesteld op een eenvormig percentage van de personenbelasting
(art. 465 tot 468 W.I.B. 1992). Niet de gemeente, maar de administratie der directe
belastingen int de gemeentelijke aanvullende belastingen die deze vervolgens
overmaakt aan elke gemeente (art. 469 W.I.B. 1992). Op het bedrag van de
aanvullende belastingen die toekomen aan de gemeenten werd tot 1 januari 2003 een
korting van 3 procent ingehouden voor de terugbetaling van de administratiekosten
aan de Schatkist (artikel 470 W.I.B. 1992). 34
De administratie der directe belastingen gebruikte tot 1994 voor deze
dienstverlening een manueel boekhoudsysteem. Die manuele boekhouding maakte
het niet mogelijk om elke geïnde frank aanvullende belasting meteen specifiek toe te
wijzen aan de juiste gemeente. Er werd gewerkt met een pro rata-verdeling van de
geïnde gelden waarbij de ontvangsten op het niveau van de gemeenten zelf
proportioneel werden verdeeld in verhouding tot de nog in te vorderen rechten per
gemeente.
Door die manuele boekhouding zijn in de loop van de jaren discordanties ontstaan,
die aan het licht kwamen door de zogenaamde nota Rosoux. Sedert midden 1999
wordt het bedrag aan aanvullende gemeentebelasting dat elke gemeente nog dient te
ontvangen, op basis van de bevindingen van een audit, bekendgemaakt op een
formulier waarop vermeld staat wat het verschil is tussen de hangende manuele
rechten en de som van de bedragen, waarvoor de belastingplichtigen nog in het krijt
staan. Eind februari 2000 bedroeg de achterstand in het voordeel van de gemeente
Lennik 11.614.305 BEF (287.911 EUR). Die gemeente kon er geen genoegen mee
nemen dat deze achterstallige schuld volgens het toenmalige terugbetalingstempo
slechts tegen 2005 zou zijn terugbetaald en ging over tot dagvaarding van de
Belgische Staat.
Zowel de eerste rechter als de appelrechters zijn van oordeel dat het doorstorten van
die achterstallige schuld door de administratie der directe belastingen niet is
gebeurd binnen een redelijke termijn en veroordelen de Belgische Staat tot het
betalen van schadevergoeding wegens deze fout.
De Belgische Staat tekent cassatieberoep aan tegen de beslissing van de
appelrechters. In zijn cassatieberoep voert de Belgische Staat aan dat de verrichte
doorstorting niet enkel mag gezien worden in de verhouding tot die welbepaalde
gemeente en dat de administratie dit probleem voor het geheel van de Belgische
34 Thans wordt slechts een administratiekost van 1 procent in rekening gebracht (artikel 470 W.I.B. 1992,
zoals gewijzigd door artikel 2 Wet 10 december 2001).