2006 - Jaarverslag Hof van Cassatie (PDF, 1.61 MB) - Federale ...

72
verhuurd voor eenmalig gebruik, wat uitsluit dat het model wordt ontworpen met het
oog op vervaardiging of verhandeling ervan door de opdrachtgever, beschouwd
worden als een model ontworpen met het oog op gebruik in handel en nijverheid?
Daar bovendien door de appelrechters was vastgesteld dat het model niet was
gedeponeerd, verzoekt het Hof het Benelux-Gerechtshof zich vooraf te buigen over
de vraag of de BTMW wel kan toegepast worden wanneer een “model” niet is
gedeponeerd.
§ 4.Andere uitspraken in handelszaken
DE DWINGENDE BEPALINGEN VAN DE ALLEENVERKOOPWET ZIJN ENKEL TOEPASSELIJK WANNEER DE
OVEREENKOMST DIE EXCLUSIEF UITWERKING HEEFT BUITEN BELGIË, DEZE WET UITDRUKKELIJK
DAAROP TOEPASSELIJK STELT: ARREST VAN 6 APRIL 2006 (C.05.0290.N)
Twee vennootschappen sluiten een concessie-overeenkomst voor de verkoop van
producten in Italië. De overeenkomst heeft exclusief uitwerking buiten België, maar
bepaalt dat zij wordt beheerst door het Belgische recht. Bij de beëindiging ervan
vordert de concessiehouder vergoedingen op grond van de artikelen 2 en 3 van de
wet van 27 juli 1967 betreffende de eenzijdige beëindiging van voor onbepaalde tijd
verleende concessies van alleenverkoop (“Alleenverkoopwet”) wegens
onrechtmatige beëindiging van de overeenkomst. Het hof van beroep verklaart deze
vordering ongegrond. Het baseert zich daarvoor op de stelling van bepaalde auteurs,
die deze wet een “autolimitatief karakter” toedichten: de wet verliest haar imperatief
karakter indien en in de mate dat de betrokken situatie niet verbonden is met het
Belgische grondgebied, onafhankelijk van de eventuele keuze van de partijen voor
de toepassing van het Belgische recht in het algemeen. Dit wordt afgeleid uit de
parlementaire voorbereiding van de wet en uit artikel 4, dat uitdrukkelijk de
uitwerking van de overeenkomst op het Belgische grondgebied of een deel ervan
vermeldt. Wanneer de uitwerking van de concessie volledig buiten België
plaatsheeft, is aan de voorwaarde voor dwingende toepassing van de wet, zoals
bepaald in artikel 4, niet voldaan. Aldus is, volgens deze auteurs, de wet niet van
toepassing op concessies die enkel uitwerking hebben in het buitenland.
Contractanten kunnen hiervan afwijken door uitdrukkelijk te kennen geven dat zij
deze wet van toepassing achten op hun overeenkomst. Het toepasselijk verklaren
van het “Belgische recht” in het algemeen op de overeenkomst is daartoe
onvoldoende.
Voor het Hof vecht de concessiehouder het autolimitatieve karakter van de wet aan.
Hij voert aan dat uit het feit dat de wetgever de Alleenverkoopwet in eerste instantie
uitgevaardigd heeft om de contractuele verhoudingen tussen partijen met betrekking
tot concessies op het Belgische territorium dwingend te regelen, niet volgt dat de
wetgever de bijzondere bescherming van deze wet exclusief voor Belgische
concessies heeft willen voorbehouden en dat hij de contractuele vrijheid van partijen
met betrekking tot buitenlandse concessiegebieden heeft willen beperken. Hieruit
leidt de concessiehouder af dat de partijen die het Belgische recht in het algemeen
toepasselijk verklaren op een concessie met uitwerking buiten België, ook impliciet
maar zeker voor de toepassing van de Alleenverkoopwet kiezen, behalve wanneer de
partijen dit uitdrukkelijk zouden hebben uitgesloten.