2006 - Jaarverslag Hof van Cassatie (PDF, 1.61 MB) - Federale ...

schuldvordering ten laste van de Staat, stuit de verjaring en schorst deze totdat een
definitieve beslissing is gewezen. Artikel 2244 van het Burgerlijk Wetboek dat op
de stuiting betrekking heeft, is niet van toepassing daar in de specifieke bepalingen
van artikel 101 voorzien is in de stuiting en de schorsing van de verjaring van
schuldvorderingen ten laste van de Staat.
Het arrest beklemtoont dat het door de rechtszoekende bij de Raad van State
ingesteld beroep tot nietigverklaring een objectief beroep is dat niet de bescherming
van een subjectief recht beoogt, maar een legaliteitscontrole van de akten en
reglementen van de administratieve overheden tot voorwerp heeft en gericht is op
het herstel van de wettigheid. Het verzoekschrift tot nietigverklaring heeft niet tot
voorwerp een schadevergoeding wegens onwettig handelen van de overheid te
verkrijgen en moet niet ingesteld worden opdat de benadeelde bij de burgerlijke
rechter een vordering tot schadeloosstelling aanhangig kan maken. Derhalve stuit of
schorst het verzoekschrift tot vernietiging van een administratieve handeling voor de
Raad van State niet de verjaring van het recht om voor een burgerlijke rechtbank
schadevergoeding te vorderen gegrond op een onrechtmatige overheidsdaad.
B.DE ONMOGELIJKHEID OM HET BESTAAN VAN EEN GEBREK TE ONTDEKKEN IN DE ZIN VAN ARTIKEL
8, E), WET PRODUCTAANSPRAKELIJKHEID GAAT NIET UIT VAN DE SUBJECTIEVE ONMOGELIJKHEID
VAN DE PRODUCENT OM HET GEBREK NA TE GAAN: ARREST VAN 6 APRIL 2006 (C.05.0156.N)
In een arrest van 6 april 2006 verduidelijkt het Hof de draagwijdte van het begrip
producent en het ontwikkelingsrisicoverweer waarvan sprake in de Wet
Productaansprakelijkheid.
De appelrechters veroordelen wegens een afwijkende spanning op het
elektriciteitsnet een maatschappij voor energievoorziening tot vergoeding van de
schade aan de elektrische apparaten van een consument. De overspanning is volgens
de feitenrechter een gebrek in de zin van voormelde wet, waarvoor de maatschappij
als producent aansprakelijk is.
In cassatie betwist de elektriciteitsleverancier een producent te zijn in de zin van
deze wet. De maatschappij bevestigt de primaire elektrische energie, die Electrabel
haar levert, om te zetten tot een elektrisch vermogen met een spanning van 400 V,
waarna de spanning door de aanwezigheid van een nulleider wordt verminderd tot
220 V. Zij meent evenwel dat door het uitvallen van de nulleider geen daad van
productie had plaatsgevonden.
Het Hof oordeelt daarentegen dat de leverancier van een product de hoedanigheid
van producent niet verliest wanneer hij door een gebrek in zijn installatie nalaat het
normale productieproces uit te voeren en een onbewerkt product levert.
De elektriciteitsleverancier had zich voor de feitenrechter bovendien vergeefs
beroepen op het ontwikkelingsrisicoverweer. Krachtens artikel 8, e), van de Wet
Productaansprakelijkheid is de producent bevrijd van aansprakelijkheid indien hij
bewijst dat het op grond van de stand van de wetenschappelijke en technische kennis
op het tijdstip waarop hij het product in het verkeer bracht, onmogelijk was het
bestaan van een gebrek te ontdekken. De appelrechters verwerpen het verweer op
49