2006 - Jaarverslag Hof van Cassatie (PDF, 1.61 MB) - Federale ...

138
Tot slot wijzen de niet-verzoekende partijen er eveneens op dat een lid van de
verzoekende commissie die zou hebben beraadslaagd over de opportuniteit om de
vordering tot onttrekking in te stellen, lid is van het Hof van het Hof van Cassatie.
Het arrest beslist dat die omstandigheid het Hof niet belet om kennis te nemen van
die vordering tot onttrekking van de zaak aan de rechter wegens gewettigde
verdenking.
§ 5.Andere uitspraken in gerechtelijk recht
A.IN GEVAL VAN BEVESTIGING VAN EEN IN HET BEROEPEN VONNIS BEVOLEN
ONDERZOEKSMAATREGEL IS DE APPELRECHTER VERPLICHT DE ZAAK TERUG NAAR DE EERSTE
RECHTER TE VERWIJZEN: ARREST VAN 5 JANUARI 2006 (C.04.0184.N)
Krachtens artikel 1068, eerste lid, van het Gerechtelijk Wetboek maakt hoger beroep
tegen een eindvonnis of tegen een vonnis alvorens recht te doen, het geschil zelf
aanhangig bij de rechter in hoger beroep.
Deze bepaling regelt de devolutieve werking van het hoger beroep die de openbare
orde raakt. 66
De vraag rijst of dit ook het geval is voor het tweede lid van het voormelde artikel
1068, dat voorziet in een uitzondering op de devolutieve werking. Krachtens deze
bepaling verwijst de rechter in hoger beroep de zaak alleen dan naar de eerste
rechter indien hij, zelfs gedeeltelijk, een in het aangevochten vonnis bevolen
onderzoeksmaatregel bevestigt.
Volgens een bepaalde strekking in de rechtspraak en rechtsleer zou de appelrechter
niet verplicht zijn, niettegenstaande de bevestiging van een in het beroepen vonnis
bevolen onderzoeksmaatregel, de zaak terug naar de eerste rechter te verwijzen 67 . In
voorkomend geval zou de appelrechter met het akkoord van de partijen de zaak zelf
verder kunnen afhandelen. Die werkwijze zou in de eerste plaats tijdwinst
meebrengen en zodoende de proceseconomie ten goede komen. In die optiek
oordeelt ook de appelrechter in de onderhavige zaak dat artikel 1068, tweede lid, van
het Gerechtelijk Wetboek de openbare orde niet raakt, zodat hij, niettegenstaande de
bevestiging van een in het beroepen vonnis bevolen onderzoeksmaatregel, met het
akkoord van de partijen de zaak zelf verder kan afhandelen.
Waar deze strekking de lege ferenda kan worden bijgevallen, lijkt zij de lege lata
minder verantwoord. De wetgever aanvaardde de in artikel 1068, tweede lid, van het
Gerechtelijk Wetboek bedoelde verwijzing als uitzondering op de (verruimde)
devolutieve werking van het hoger beroep en dit, blijkens de parlementaire
66 G. DE LEVAL, Eléments de procedure civile, Brussel, Larcier, 2003, nr. 246.
67 Luik 17 april 1990, Act. Dr. 1991, 673; Luik 28 november 1995, J.L.M.B. 1996, 110; Luik 19 oktober
1998, J.L.M.B. 1999, 413; G. DE LEVAL en M.-F. DE POVER, “Les effets de l’appel en droit judiciaire
privé”, Act. Dr. 1991, p. 650, nr. 37; P. TAELMAN en K. PITEUS, “Dynamiek en evolutie van het
geding in hoger beroep”, in Goed procesrecht – Goed procederen, XXIXste Postuniversitaire cyclus
Willy Delva 2002-2003, Mechelen, Kluwer, 2004, p. 406, nr. 75.