2006 - Jaarverslag Hof van Cassatie (PDF, 1.61 MB) - Federale ...

102
Vervolgens oordeelde het Hof van Justitie dat artikel 54 van deze overeenkomst
aldus moest worden uitgelegd dat het relevante criterium voor de toepassing van dit
artikel de gelijkheid van de materiële feiten is, begrepen als het bestaan van een
geheel van feiten die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn, ongeacht de
juridische kwalificatie van deze feiten of het beschermde rechtsbelang en dat
strafbare feiten van uitvoer en invoer van dezelfde verdovende middelen waarvoor
in verschillende staten die partij zijn bij deze overeenkomst, vervolging is ingesteld,
in beginsel dienen te worden beschouwd als dezelfde feiten in de zin van dit artikel
54, maar dat het aan de bevoegde nationale instanties is om dit uiteindelijk te
beoordelen.
In het arrest van 16 mei 2006 stelt het Hof vooreerst vast dat zowel het beroepen
vonnis als het bestreden arrest ervan uitgingen dat de feiten omschreven als uitvoer
van verdovende middelen ten laste van de eiser dezelfde waren als deze waarvoor hij
was veroordeeld in Noorwegen. Vervolgens stelde het Hof vast dat uit het arrest van
het Hof van Justitie volgt dat het bestreden arrest, in zoverre het oordeelde dat de
veroordeling in Noorwegen vervolging en veroordeling in België niet in de weg
stond en in zoverre het op die grond het beroepen vonnis dat eiser veroordeelde,
bevestigde, niet naar recht verantwoord was.
F.HET GEZAG VAN GEWIJSDE IN STRAFZAKEN T.A.V. HET LATER GEVOERD BURGERLIJK PROCES EN
VOORRANG VAN DE INTERNATIONALE RECHTSREGEL MET RECHTSTREEKSE WERKING OP DE INTERNE
RECHTSORDE: ARREST VAN 14 JUNI 2006 (P.06.0073.F), MET CONCLUSIE VAN ADVOCAAT-
GENERAAL D. VANDERMEERSCH
De beklaagden worden voor verschillende misdrijven vervolgd o.m. het exploiteren
van laboratoria van klinische biologie zonder daartoe gemachtigd te zijn. Die
machtiging was op het ogenblik van de feiten bij Koninklijk besluit vereist.
De beklaagden voeren voor het hof van beroep aan dat dit Koninklijk besluit het
Verdrag tot oprichting van de Europese Gemeenschap schendt. De appelrechters
verwerpen die exceptie en, uitspraak doende over de strafvordering, verklaren het
voormelde misdrijf bewezen en oordelen voor het overige dat verschillende
burgerlijke rechtsvorderingen niet gegrond zijn.
De beklaagden en de burgerlijke partijen stellen tegen die beslissing cassatieberoep
in. De cassatieberoepen van de eersten, waarin de hierboven samengevatte exceptie
niet werd opgenomen, worden verworpen. De burgerlijke partijen verkrijgen
daarentegen de vernietiging van de beslissingen over hun belangen. Het Hof duidt
dus een rechtscollege op verwijzing aan.
Voor het hof van beroep op verwijzing voeren de beklaagden, de verweerders op
burgerlijk vlak, opnieuw de exceptie aan die met de schending van het
communautaire recht samenhangt, een rechtspunt dat het arrest gewezen vóór de
eerste vernietiging, had beslecht en waarvan het dictum op dit punt niet door het
cassatiearrest werd aangetast. De beklaagden geven toe dat het beginsel van het
gezag van gewijsde in strafzaken hen niet toestaat om een litigieuze kwestie op
burgerlijk vlak opnieuw ter discussie te stellen die datzelfde rechtscollege heeft