o_19heefouak9i9v4do11ac41pi7a.pdf

ΠΡΕΣΒΕΙΕΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΙΕΡΑΡΧΙΕΣ
νο ποσό (10 δουκάτα). Για την άσκηση της δικαιοδοσίας αμείβονταν από τους διαδίκους.
Ο τρίτος λόγος που έκανε τα αξιώματα επιθυμητά, ήταν η δυνατότητα
εκμίσθωσής τους όχι στην ονομαστική τιμή της μισθοδοσίας, αλλά στο δυνητικό εισόδημα
που προέκυπτε από τις απολαβές, δηλαδή το μισθό και τις επιπλέον αμοιβές.
Είναι γεγονός ότι ακραίες περιπτώσεις εκμετάλλευσης της τρίτης δυνατότητας
που προσέφεραν τα αξιώματα προκαλούσαν την αντίδραση των Συνελεύσεων, κυρίως
όταν ο κάτοχος του αξιώματος δεν ήταν μέλος της ή ντόπιος. Το κύκλωμα υπερεκμετάλλευσης
των επιπλέον αμοιβών δεν ενοχλούσε όταν το έλεγχαν οι νόμιμοι
κάτοχοί του. Τότε, και όχι πάντα, επενέβαιναν οι ρέκτορες για να σταματήσουν την
κακοδιαχείριση (π.χ. κατά των διαχειριστών της σιταποθήκης της Κέρκυρας). Σε κάθε
περίπτωση οι Συνελεύσεις προσπαθούσαν να μειώσουν την παρεμβατική ευχέρεια
των ρεκτόρων, προτείνοντας να δίνονται οι θέσεις προπαρασκευής, ελέγχων, εκτιμήσεων
και αποφάσεων στα μέλη της. Η Βενετία ενέκρινε αρκετά παρόμοια αιτήματα,
θέτοντας ως απαραίτητη προϋπόθεση οι διοριζόμενοι υπάλληλοι να έχουν την έγκριση
των ρεκτόρων. Το κρίσιμο στοιχείο που καθόριζε την πρόσληψη του οικονομικού
ήταν μια μη οικονομική παράμετρος: Η ιδιότητα του υπηκόου και του ντόπιου. Από
κει και πέρα η κοινωνική θέση και η ένταξη σε ομάδες συμφερόντων αποτελούσαν
ικανές ή όχι προϋποθέσεις για την απολαβή προνομίων.
Γίνεται φανερό ότι η ιδέα για το οικονομικό συνδεόταν άμεσα με την εξουσία.
Το σχήμα ανταλλαγής και αμοιβαιότητας, που χαρακτήριζε την αφομοίωση της βενετικής
εξουσίας από τους υπηκόους, λειτουργούσε και σε τοπικό επίπεδο, αρκεί
όσοι είχαν αποκλειστεί από τις Συνελεύσεις να αποδέχονταν τον ηγετικό ρόλο
τους. Η λειτουργία αυτού του σχήματος σε σχέση με τη βενετική εξουσία, κεντρική
ή τοπική, δημιουργούσε συνθήκες που κατά κανόνα ευνοούσαν τη διαχείριση των
κοινωνικών και οικονομικών θεμάτων από τις τοπικές ελίτ.
~ 289 ~