Garraio- azpiegiturako politikak eta lurralde eredua - Euskara

IV. Kapitulua: Erregio eta hirien rola: Berrikuntza eta Malgutasuna 135
Kritika ugari 21 jaso ditu ikuspegi honek. Horietako askok Espezializazio
Malguaren Eskolak beren eredua adibide gutxi batzuen gain eraiki eta errazegi
orokortu izanarekin eta baita idealizatu izanarekin izango lukete zerikusia. Batzuek
fordismoaren osteko produkzio-antolaketa era nagusia espezializazio malgua izango
omen deneko baiezpenei izaera deterministegia ikusi diete. Alegia, metaketa
erregimen berriaren funtsezko osagaietako bat produkzioaren antolaketa malguan
datzala onartuz, egitura sozial eta espazial desberdin eta anitzak izan ditzake; eta
enpresa txikiez osatutako barruti industrialak, izatekotan 22 , horien arteko aukeretako
bat izango liratekeela. Kontuan izanda, gainera, enpresa handiek ere hor dirautela,
eta iraun ez ezik indarberrituak ere gerta daitezkeela, produkzio arloko malgutasuna
lor baitezakete enpresa txikiekiko bereizgarri izan dituzten abantailei uko egin gabe:
finantza-baliabide gehiago, merkatuan pisu handiagoa edota mugikortasun
geografiko nabarmena, eta hori guztia komunikazio eta informazio teknologi berrien
eskutik lantegi, sukurtsal eta subkontratisten sare hierarkizatuaren gaineko kontrola
modu eraginkorragoan burutzeko baldintzetan.
Kritikak kritika, eskola honek gaur egungo garapen kapitalistaren ikerketari
egin dizkion funtsezko ekarpenak honela laburbilduko genituzke: (i) serieko
produkzioaren aurrean, oinarrizko alternatibak malgutasun eta espezializazio
handiagoa duelako planteamendua zuzena da (nahiz eta horrek ez duen esan nahi
Italiakoak bezalako eredu idealetan gauzatu behar denik); (ii) produkzio-teknologiak
eta produkzio arloko lan zatiketak ez leudekeela aldez aurretik eta optimo orokor
baten eta aurreikusitako “praktika onenaren” arabera finkatuak sektore
bakoitzarentzat; aitzitik, produktuen eta beren merkatuen historien une kritikoetan
izandako eragin eta aukera instituzionalen emaitzak lirateke; (iii) gaur egungo
duten lehia motak onartzen dituen komunitate industrial baten sorkuntzan oinarritzen da” (Piore eta
Sabel, 1990, 29). Enpresa txikiez osatutako sistema industriala, lehia kooperatiboa eta input-output
harreman erregionalizatuak agertzen zaizkigu horren irudi.
21 Kritika zorrotzak jaurtikitzen dituztenen artean Amin eta Robins (1994), Martinelli eta
Schoenberger (1991), edo Jessop (1992) aipa daitezke, adibidez.
22 Aurreko oin-oharrean aipatutako autoreek zalantzan jartzen baitute eredu horren beraren
iraunkortasuna; izan ere, bere funtsa koiuntura makroekonomiko jakin eta oso berezi batean (krisiaren
hasierako urteetan) garatutako baldintza batzuen menpe kokatuko lukete, eta enpresa handien
zurruntasun handiagoa eta gatazka sozialekiko zaurgarritasun handiagoaren aurrean enpresa txikiek
izandako zalutasun eta egokitzapen-ahalmen azkarragoari lotuta.