Garraio- azpiegiturako politikak eta lurralde eredua - Euskara

248 VI. Kapitulua: EBko eta Estatu espainiarreko politiken ildo nagusiak
desjabetzapenak, etab.); eraikuntza kostuak aurreikusitakoak baino altuagoak
eta atzerapenak; lana ez burutzearen arriskua; azpiegitura osagarriak
(eskuartean dagoen azpiegiturara iristeko errepideak, etab.) ez burutzea.
ii) eraiki ondorengo denboraldia: sarreren bilketa (merkatuko arriskua);
akatsak, diseinuko errakuntzak, etab.
iii) Finantza arriskuak: interes-tasa eta inflazioa; ganbio-tasa.
iv) Arrisku politikoak: fiskalitatea, kontabilitate araudia, lehian sar litekeen
beste azpiegituraren bat eraikitzea.
Horregatik sektore publiko eta pribatuaren arteko elkarlanaren funtsezko
elementua arriskuak partekatzea da; hots, finantziazio pribatua bereziki
onuragarria izango da inbertitzaile pribatuek beren finantza-ekarpenari dagozkion
arriskuen parte esanguratsua onartzen dutenean. Arriskuaren banaketa hori burutu
ahal izateko eskuhartze publikoko modu desberdinak daude: kapitalean
partehartzeagatiko arriskua, arrisku espezifikoen gaineko bermeak, maileguen zati
baten gaineko bermeak, etab. (Europako Batzordea, 1995, 70).
Oro har ados egon gaitezke sektore pribatuaren partehartzeak zentzurik
izatekotan arriskuak partekatu beharra funtsezko baldintza izan behar duenarekin.
Halere, V. kapituluko 2.2.1. atalean esandakoa gogoratu nahi dugu, alegia,
arriskuaren banaketa ez dela neutroa, hartutako erabakien arabera talde batzuek
ala besteek jasan beharko dutela kostu handiagoa eta honek berresten du lehen esan
duguna: kontsentsuaren beharra, azpiegituraren egokitasunaz gain, finantziazio
formuletaz ere; horrela arrisku banaketa egon behar den kasuetan eraginduek
errazago onartu ahalko dituzte, hartutako kostuak bestelako konpentsaziorik ere
ekarriko duela jakinda (adibidez, garapen ekonomikorako baldintzen hobekuntza,
aurrekontu publikoetan beste kontusail batzuei lehentasuna ematea, eta abar).