ÎšÎ±Ï„ÎµÏ Î¸ÏÎ½ÏƒÎµÎ¹Ï‚ Î ÏÎ¿Î¿Î´ÎµÏ Ï„Î¹ÎºÎ®Ï‚ Î”Î¹Î±ÎºÏ Î²Î­ÏÎ½Î·ÏƒÎ·Ï‚ - Science Stage

kef03:kef03 06/03/2009 13:59 Page 344
344 ΘEΜΗΣ ΛΑΖΑΡIΔΗΣ
σότητας της ελληνικής επιστημονικής παραγωγής. Π.χ., η ΓΓΕΤ θα μπορούσε
να χρησιμοποιήσει τη βάση δεδομένων του φορέα για την εύρεση κριτών ερευνητικών
προγραμμάτων, και η κυβέρνηση ή ο τύπος για την εύρεση εμπειρογνωμόνων.
δ. Την ενίσχυση της οικονομικής ανάπτυξης της Ελλάδας σε τομείς έντασης
γνώσης. Για παράδειγμα, ο φορέας θα μπορούσε να διαθέτει συμβουλευτικές
υπηρεσίες και τεχνογνωσία προς επενδυτές και επιχειρηματίες στην Ελλάδα
που θα ήθελαν να δραστηριοποιηθούν στο χώρο της τεχνολογικής ανάπτυξης.
ελληνικές εταιρείες θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τη βάση δεδομένων
του φορέα για στρατολόγηση ειδικευμένων στελεχών.
ε. Την δραστηριοποίηση για την επίτευξη κοινών στόχων, όπως λόγου χάριν
την προώθηση των εθνικών μας θεμάτων σε κυβερνήσεις και ΜΜΕ του εξωτερικού
ή την άσκηση επιρροής στην ελληνική πολιτική ηγεσία για τον εκσυγχρονισμό
της ελληνικής κοινωνίας.
13. Αλλαγές κουλτούρας
Πέρα από τις θεσμικές αλλαγές απαιτούνται αλλαγές και σε πολλές πτυχές
της πανεπιστημιακής, και γενικότερα, κουλτούρας. Ένα σημαντικό πρόβλημα
κουλτούρας στην ελληνική κοινωνία είναι η απροθυμία δημόσιας κριτικής,
τόσο από τα ΜΜΕ, όσο και από την κοινωνία πολιτών. Η κριτική έχει φυσικά
κόστος, αφού ο κρινόμενος μπορεί να προσπαθήσει να αντεκδικηθεί. Η απουσία
της δημόσιας κριτικής είναι που έχει καταστήσει την Ελλάδα μια χώρα του
«είσαι ό,τι δηλώσεις». Το Μάρτιο του 2006 τριάντα εννιά από τους πιο διακεκριμένους
Ιταλούς επιστήμονες απέστειλαν ανοικτή επιστολή στον διευθυντή
του Εθνικού Συμβουλίου Έρευνας Fabio Pistella διαμαρτυρόμενοι για τη ρηχή
απάντησή του στην κατηγορία ότι στο βιογραφικό του ισχυρίστηκε ότι έχει 150
δημοσιεύσεις ενώ στο Web of Science βρέθηκαν μόνο 3. 10 Πόσο συχνά το βλέπουμε
αυτό στην Ελλάδα; Όταν η πολιτεία κάνει αναξιοκρατικές επιλογές και
κανείς δεν αντιδρά, το μισό φταίξιμο είναι δικό μας. Κανένας νόμος και κανένα
θεσμικό μέτρο δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη δημόσια κριτική. Δεν βελτιωνόμαστε
με την ανταλλαγή φιλοφρονήσεων, αλλά με την κριτική. Από το
«μην κρίνεις ίνα μην κριθείς» πρέπει να πάμε στο «όλοι κρίνουμε και όλοι κρινόμαστε».
Αλλαγή κουλτούρας στο σημείο αυτό μπορεί να επέλθει αν όλο και
περισσότεροι πανεπιστημιακοί βρουν την τόλμη να εκφράζονται δημόσια, καθώς
και από τη δημιουργία ενός δικτύου υποστήριξης μεταξύ αυτών που θα το
κάνουν. Η ισχύς εν τη ενώσει.
10 Nature, 30/3/06.