ÎšÎ±Ï„ÎµÏ Î¸ÏÎ½ÏƒÎµÎ¹Ï‚ Î ÏÎ¿Î¿Î´ÎµÏ Ï„Î¹ÎºÎ®Ï‚ Î”Î¹Î±ÎºÏ Î²Î­ÏÎ½Î·ÏƒÎ·Ï‚ - Science Stage

kef01:kef01 06/03/2009 13:58 Page 97
ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΧΡΗΜΑΤΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ 97
τών που δυσκολεύονται. Εν τω μεταξύ, τα σπίτια που αγόρασαν κάποιοι χρυσά,
και για τα οποία πληρώνουν χρυσά επιτόκια, έχουν ήδη τη μισή ή και λιγότερη
αξία…
Απληστία και ασύμμετρη πληροφόρηση
Το πρόβλημα της «ασύμμετρης πληροφόρησης» βρέθηκε στην καρδιά της
αρχικής «λύσης H. Polson», με την έννοια ότι η κυβέρνηση-αγοραστής κινδυνεύει
ν’ αγοράσει χαρτιά σε μια τιμή που μπορεί να μην είναι και η καλύτερη
για τους φορολογούμενους. Αυτό βέβαια, είναι ένα γενικότερο πρόβλημα με τα
δομημένα-τοξικά ομόλογα. Για τα προόντα αυτά δεν υπάρχει «λάκος αγοράς»
που να πέφτουν όλα τα χαρτιά μέσα και να αξιολογούνται μέσω μιας διαδικασίας,
ας πούμε, δημοπρατηρίου. Η κατ’ ουσία έλλειψη μιας λακής αγοράς που
να είναι «mark to market» για την πιστωτική βιομηχανία, αποτρέπει τη δυνατότητα
της αξιολόγησης του περιεχομένου των «securitised bonds» και κυρίως τη
διαχείριση τους όταν οι απαιτήσεις καταπέσουν. Το παράδοξο είναι ότι ενώ
αυτό αποτέλεσε πλεονέκτημα για τις επενδυτικές τράπεζες, με την έννοια ότι
διατήρησε τα spreads και τα κέρδη τους υψηλά στους καλούς καιρούς, σήμερα
αποτελεί την κορωνίδα της αναξιοπιστίας στην οποία έχουν περιπέσει.
Μέχρι σήμερα, στην πράξη, οι συναλλαγές αυτές γίνονταν περίπου από
χρηματιστή σε χρηματιστή, καταρρακώνοντας όχι μόνο κάθε έννοια ελεύθερης
αγοράς αλλά και το υποτιθέμενο «κινέζικο τοίχος» που στην αγορά σημαίνει
ότι είναι αθέμιτο να υπάρχει συνεννόηση αγοραστών-πωλητών. Πολλά τιτλοποιημένα
χαρτιά σπρώχνονταν στα χαρτοφυλάκια σίγουρων και ανυποψίαστων
πελάτων όπως τα ασφαλιστικά ταμεία, όπου οι επενδυτικές τράπεζες
ήταν και σύμβουλοι (τους) αγοράς τίτλων, αλλά και …πωλητές των χαρτιών αυτών.
Είχαν κάθε συμφέρον να σπρώξουν στα ταμεία, με αδιαφάνεια φυσικά,
ότι χειρότερο χαρτί έπεφτε στα χέρια τους. Αυτό είναι και ασύμμετρη πληροφόρηση,
και συμπαιγνία (collusion) και τελικά διαφθορά.
Η αγορά, σήμερα από την κυβέρνηση, με μια διαδικασία «reverse auction»,
των ομολόγων που περιέχουν τα γνωστά… στεγαστικά δάνεια, είναι, ήταν καταδικασμένη
να περιπέσει σε μια διαδικασία «ηθικού κινδύνου», λόγω και της
προφανούς ασύμμετρης πληροφόρησης ανάμεσα σε πωλητή (που τώρα ξέρει
το πρόβλημα των χαρτιών που έχει) και αγοραστή, δηλαδή της κυβέρνησης.
Πράγματι, ποια χαρτιά και σε τι τιμές θα αγοραστούν; Και οι μέτοχοι θα συνεχίσουν
απρόσκοπτα να παίρνουν τα μερίσματά τους ανενόχλητοι χρησιμοποιώντας
απλώς τα έσοδα από το ξεφόρτωμα των τοξικών χαρτιών, χρησιμοποιώντας
τα κυβερνητικά λεφτά απλώς για να «κλείσουν» τις χρήσεις με ζημιές και
να καθαρίσουν τα «balance sheets» τους;