ÎšÎ±Ï„ÎµÏ Î¸ÏÎ½ÏƒÎµÎ¹Ï‚ Î ÏÎ¿Î¿Î´ÎµÏ Ï„Î¹ÎºÎ®Ï‚ Î”Î¹Î±ÎºÏ Î²Î­ÏÎ½Î·ÏƒÎ·Ï‚ - Science Stage

kef04:kef04 06/03/2009 13:59 Page 385
ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ 385
ελληνικά εδάφη» έχει οριστικά κλείσει σε ό,τι αφορά την Τουρκία και ότι αυτό
που προέχει είναι η ειρηνική συμβίωση με ένα γείτονα που αποδεικνύεται με
την πάροδο του χρόνου όλο και ισχυρότερος και με αυξανομένη νοσταλγία γιά
το αυτοκρατορικό του παρελθόν. Η βαθμιαία αναστροφή της διμερούς σχέσεως
–να είναι πλέον δηλαδή η Τουρκία εκείνη που αισθάνεται ότι έχει λαμβάνειν
από την Ελλάδα– μόλις έχει αρχίσει και συνεχίζεται με αύξουσα ένταση
μέχρι και επί των ημερών μας.
Ειπώθηκε στην αρχή ότι η Ελλάδα συμπεριλαμβάνεται μεταξύ των χωρών
εκείνων που αντιμετωπίζουν προβλήματα εξωτερικής πολιτικής, υπό την παραδοσιακή
του όρου έννοια. Θα μπορούσε να προβάλει κανείς ότι ή ένταξη της
στο ΝΑΤΟ έλυσε μεταπολεμικά το πρόβλημα ασφαλείας της χώρας και συνεπώς
δεν είχαμε πλέον να αντιμετωπίσουμε παρά προβλήματα οικονομικής αναπτύξεως
και τα συναφή, έχοντας εξασφαλισμένα τα σύνορά μας. Αυτό βεβαίως
μπορούσε να ισχύσει γιά χώρες όπως η Νορβηγία καί τό Βέλγιο, αλλά με την
Ελλάδα τα πράγματα ήσαν διαφορετικά. Ιστορικοί, γεωγραφικοί και συναισθηματικοί
παράγοντες ωδήγησαν ώστε σήμερα να αντιμετωπίζουμε ένα σύμπλεγμα
τριών εθνικών θεμάτων, άλλα περισσότερο, άλλα λιγώτερο πιεστικά,
όλα όμως των οποίων είναι δυνάμει επικίνδυνα και απασχολούν –ή πρέπει να
απασχολούν– σοβαρά την εξωτερική πολιτική της χώρας.
Η Ελλάδα, λίγα χρόνια μετά την λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου
και μετά το τέλος της καταστρεπτικής εσωτερικής διαμάχης και ενώ μόλις άρχιζε
την βραδεία οδό της οικονομικής ανασυγκροτήσεως, βρέθηκε να αντιμετωπίζει
ένα σοβαρώτατο πρόβλημα εξωτερικής πολιτικής, το Κυπριακό. Οι συνέπειες
ήταν καταλυτικές. Δεν υπάρχει άλλο πρόβλημα τό οποίο να επηρέασε
την ελληνική πολιτική ζωή και τις εξωτερικές σχέσεις της χώρας στο βαθμό
στον οποίο τις επηρέασε το Κυπριακό
΄Οπως ειπώθηκε ανωτέρω έχουμε την κακή συνήθεια να αξιολογούμε τα
μείζονα θέματα που αντιμετωπίζουμε υπό το πρίσμα «δίκαιο-άδικο». Έχουμε
δίκιο στο Κυπριακό; Αναμφιβόλως, έχουμε. Κατόπιν αυτού ξεκινούμε τον
αγώνα τόν καλόν και μένουμε κατάπληκτοι όταν στον αγώνα αυτό βρισκόμαστε
μόνοι. Ειδικώτερα γιά το Κυπριακό, κανείς δεν πρέπει να παραγνωρίζει το
γεγονός ότι ο ίδιος ο Ελευθέριος Βενιζέλος, αν και στα παρασκήνια των Βερσαλλιών
αγωνίσθηκε με κάθε τρόπο να εξασφαλίσει την Κύπρο, όταν είδε ότι
τούτο ήταν ανέφικτο, εγκατέλειψε την προσπάθεια, θεωρώντας προφανώς ότι
η συγκρουσιακή πολιτική με την αποικιακή δύναμη δεν θά απέδιδε τίποτε. Και
όχι μονο αυτό, αλλά απέτρεψε και την εν συνεχεία έγερση του Κυπριακού θέματος.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η συγκρουσιακη πολιτική πρέπει οπωσδήποτε να
αποφεύγεται. Σημαίνει όμως ότι δεν μπορούμε να ξεκινάμε μία επιθετική πολιτική
όταν στερούμεθα σοβαρών συμμάχων. Και στο Κυπριακό, όχι μόνο εστε-