Adressiz Sorgular

Bekliyordum. Daha on saniye geçmemişti belki de, yıldırım hızıyla, ardı ardına iki tokat patladı yanağımın
üstünde. Öbürü de devreye girince, kendimi, yumruk ve ayak büyüklüğünde bir dolu sağanağının
altında buldum. Ne kibarlık, ne yumuşaklık kalmıştı ortada. İşkenceci olduklarını önceden biliyordum,
ama bu kadar acımasız, bu kadar kaba ve küfürbaz olabilecekleri gelmemişti aklıma.
Birkaç dakikadır yerdeydim. Hâlâ yatışmamışlardı. Sanki döğdükçe açılıyorlardı. Hangisi bilmiyorum,
boğmaya çalışırmış gibi, iki eliyle birden boğazımı sıkıyordu. Ellerini sıkınca nefes alamıyordum,
gevşetince öğürüp kusuyordum. Yumruklardan biri burnuma rastlayınca ılık ılık kan akmaya başladı.
Burnumdan akan kan ağzımdaki kusmuğa karışarak, boynumdan aşağı inip, oradan kazağımın içine
doğru akıyordu.
Yorulunca durdular. Aklına aniden gelmiş gibi, "soyun lan!" dedi, yaşlıca olanı. "Çırılçıplak olacaksın..."
Bu onur kırıcı bir şeydi, kabul edemezdim. Reddettim. Bir daha üstelemeden, alışık hareketlerle
çeke yırta soymaya başladılar beni. Ne kadar dirensem faydasızdı. Zira gürültü patırtıyı duyup içeri
doluşan başkaları da yardım ediyorlardı onlara.
Çırılçıplaktım, içimi öfkeyle karışık bir utanç dalgası kapladı. İnsiyaki olarak ellerimle edep yerlerimi
kapatmaya çalışıyordum. Onlarsa tekmeyle açıyorlardı, tekrar tekrar... Bir ara yüzükoyun yere düştüm.
Ayağa kalkabilmek için epey didişmem gerekti.
Niyetlerini anlamıştım. Cop sokma denilen iğrenç işi yapmak istiyorlardı. Tüylerim diken diken oldu.
Eğer buna cüret ederlerse son gücümle direnecek, yüzlerine küfredecek ve Şube'yi dar edecektim onlara.
Tetikteydim. Ama erken hareket edip, onları kızdırmak da istemiyordum. O sırada, "Sende basur
var lan i..." dedi, "şanslıymışsın gene kurtuldun". "Çıkmana az kalmasaydı görürdün sen," diye tamamladı
onu, öbürü de.
Başarısız bir avdan dönen çakal sürüsü gibi çekip gittiler sonra. Çakallar gidince alelacele üstümü
giyindim ve rahat bir nefes aldım. Hücreme götürürlerken, gerçekten de şanslıydım bugün," dedim
içimden. Zira, cop sokmak Şube'de sıkça yapılan iğrenç ve tahammül edilmez işkencelerden biriydi.
13
Sabahleyin adlarımız okunmaya başlandı. Bu, basının önüne çıkartılacağız ve ardından sıkıyönetime
teslim edileceğiz demekti. Oradan alınıp, topluca gazetecilerin bekledikleri salona götürüldük. Vardığımda
karım dışında herkes oradaydı. Komiserin anlattıkları doğru muydu yoksa? Derin bir kedere
boğuldum.
Üzerlerinde sözde suç delillerinin sergilendiği masaların ardına tespih usulü dizmişlerdi bizi. Karşımızda,
bir kokteyl partisindeymiş gibi ayakta sohbet eden işkencecilerle gazeteciler duruyorlardı. Fotoğraflarımız
çekildikten sonra sorguların yapıldığı koridora götürüldük.
Bir polis teker teker çağırıyor, ilk gün el konulan üzerimizdeki eşyaları iade ediyordu. Sıra bana geldi.
Masadaki polis: '
"Adın ne?"
"Muzaffer Koçak."
"Listede öyle biri yok!"
Bizi getiren işkenceci arkadaşına müdahale etti:
"Uzatma, ver eşyalarını..."
Gözlük, kemer ve saatten ibaret eşyalarımı geri aldım. İşlemler bitince hepimizi birden polis otobüsüne
bindirdiler ve Sıkıyönetim Komutanlığı'nın bulunduğu Selimiye Kışlası'na doğru yola çıktık.
Sıkıyönetim Komutanlığı işlemler eksik diye bizi kabuletmek istememiş. Gerisin geriye Şube'ye döndük.
101