Adressiz Sorgular

– Nasıl olur? Devrimcilerin direnmesi gerekmiyor mu?
– Buradan konuşmadan çıkmayı kafandan sil. Herkesi konuşturacak yöntemleri var. Konuşmayanları
öldürüyorlar.
– Ne gibi yöntemleri var? Falaka, elektrik ve meydan dayağı şeklinde işkenceyi 2. Şube'de gördüm.
1. Şube'yi 2. Şube ile karıştırmamalıymışım. Ayaklarımın altına baktı.
– Daha bu ne ki? Kendi ayaklarını göstererek:
– Benimkiler falakada nasır bağladı, dedi.
Oysa ayaklarında işkence yapıldığının en küçük belirtisi bile yoktu.
Çizdiği tablo korkunçtu. Ama ölümden öteye yol var mıydı? Sorun ölümü göze alıp almamakta yatıyordu.
Benim anlatacak bir şeyim yoktu. Kapı açıldı.
– Çık, dedi nöbetçi...
Gözlerim bir bezle sıkıca bağlandı. Hoparlörden kulakları sağır edici bir şekilde Mehter Marşı yayılıyordu.
Kulakları tırmalayan bu sesi ilk kez fark ediyor gibiydim. Oysa Şube'ye girdiğimden beri hiç
susmamıştı.
Birisi, arkadan omuzlarımdan tutmuş ileri doğru itekleyerek sağa sola döne döne ilerliyorduk. Bazen
başını eğ, ayaklarını kaldır gibi uyarılarda bulunuyordu. Ayaklarımı bir iki kez kaldırdım, ama önümde
bir engel yoktu, kasten ayaklarımı kaldırmam söyleniyormuş gibi geldi. "Ayaklarını kaldır" dediğinde
yürüyüşümde değişiklik yapmadım. Gerçekten önümde engel yoktu. Ayağını kaldır, dediğinde yine
kaldırmadım. Bu kez yanılmıştım. Ayağım bir çıkıntıya takıldı. Tökezledim.
– Ayağını kaldır demedim mi? diye böğürdü.
Sesinde tuhaf bir sevinç vardı. İşkence odası amma da uzakmış... 10 dakikadır yürüyorduk hâlâ varmamıştık.
Bir odaya girdik
– Getirdin mi? Getir... getir... Şimdi anasının ... belleyecek. Arkadan ve önden bir iki tekme savruldu.
Bunlar pek hafif tekmelerdi. Daha çok aşağılamak ve dalga geçmek için atılan tekmeler.
Birisi:
– Önce Kâmil'i çağırın, bunu s.... Sonra icabına bakarız, dedi.
Bir yandan gülüyor, bir yandan da edepsizce küfürler ediyorlardı. Sonra top gibi birbirlerine itekleyerek
zevkli bir eğlence bulmuşlar gibi oynamaya başladılar. Odaya yeni biri gelince durdular. Şaşkındım.
Falaka, elektrik vb. işkenceler bekliyordum. İşkenceci olsalar da böylesine aşağılık ve yozlaşıp
insanlıktan çıkmış olabileceklerini düşünmemiştim. Yumruk ve tekmeler atıyorlardı. Ama bunların
acısını duymuyordum. Adice küfürleri, sarkıntılık ve eğlenmeleri doğrudan yüreğime etki ediyor...
sıkıyor... eziyor... müthiş bir kusma ve öğürme isteği boğazıma doğru çıkıyordu.
Yeni gelen oldukça yumuşak bir sesle, tane tane, konuşmaya başladı:
– Film koptu. Faşizm geldi... Evet, biz faşistiz... Faşizme karşı da birleşemediniz. Tek bir karşı koyuş
olmadı. İşçiler de ayaklanmadı. Her yerde denetimimizi sağladık. Aptallık etme. Otur, efendi efendi
her şeyi anlat, sonra elini kolunu sallaya sallaya git, dedi.
– Şimdi söyle, anahtarlar nerenin?
213