Adressiz Sorgular

yürümek zorunda kalıyordum. Polisler zayıflığımdan da hareketle "tabut kapağı" adını taktılar bana.
Artık böyle sesleniyorlardı.
Nedenini anlayamadığım halde, her nedense, ölümüm yaklaşmış gibi hissetmeye başladım kendimi.
* * *
Sabahleyin, "kalk gidiyoruz," dediler. Durumumun kötüleşmesi üzerine tekrar hastaneye götürecekleri
anlaşılıyordu. Şube'den arkadaşlarımı görmeden gitmek istemiyordum aslında. Ama başka çarem
yoktu.
Önce Selimiye'deki Sıkıyönetim Komutanlığı'na uğradık. Polisler hastaneye götürmek için buradan
izin alıyorlardı. Gerekli izin alındıktan sonra bu kez eskisine değil, Haydarpaşa Askeri Hastanesi'ne
götürdüler. Ölüm orucunun son yarısının geçtiği yerdi burası. Fatih'i ve Aysel'i hatırladım kederle. Ve
ana kapıdan içeri girerken derin bir iç geçirmeden edemedim.
Hastane başhekimi kabul etmek istemedi beni önce. Ölmem durumunda sorumlu olmak istemiyordu
belki de. Doktorların ısrarı üzerine, başımda bayan polisler beklemek koşuluyla kabul etti sonunda.
Koridor nöbetçi askerler tarafından korunuyordu.
Doktorlar, ilk muayeneden sonra çeşitli filmler çektiler. Telaşla geri döndüler biraz sonra. Yaralarıma
baktılar, hepsi de mikrop kapmış Şube'de. Yaralardaki agrafları çıkarırken, agraf takan doktora
küfrediyorlardı. Çok kötü takılmış...
Ne sağ kolumu kullanabiliyordum, ne de yardımsız yataktan doğrulabiliyordum. Ortopedi doktoru
köprücük kemiğimin kırık olduğunu söyledi. Kemikler kaynamaya başladığından alçıya alma zamanı
da geçmişti artık. Canımı ağzıma getiren acıdan vazgeçtim, egzersiz yapmazsam kemik eğri kaynayıp
sinirleri büzer ve kolumun sakat kalmasına neden olurmuş.
Kolumu kıpırdatmak bile canımı yakıyor ama onca acıya katlanıp egzersizleri yapıyordum gene de.
Ağrı, kol ve omuzlarımdan yukarı ağarak beynimde toplanıyor ve sanki bir burguyla beynimi deliyordu.
Doktorun verdiği ağrı kesici ilaçların pek faydası olmuyordu. Bağırmak istiyor, bağıramıyordum.
Gururuma yediremiyordum bağırmayı çünkü. Doktorun gösterdiği egzersizleri yapmam ve
omuzlarımı mümkün olduğunca dik tutmaya çalışmam günlerce sürdü. Şube'de işkence olarak yapılan
askı, kollar yukarıda bekletilmek gibi şeylerin bir benzerini benim gönüllü olarak yapmak zorunda
kalmam ne tuhaftı.
Günlerim acı çekmekle geçiyordu. Zorlana zorlana da olsa pencereye kadar gidip dışarıyı seyrediyordum.
Ağaçlar yemyeşildi ve etraf rengârenk çiçeklerle kaplıydı. Hava güneşliydi. Ama dışarıyı seyretmek
mutluluk vermiyordu bana.
Aklım Şube'deydi. Şube'deki arkadaşlarımdaydı...
* * *
Sıkıyönetime teslim edilmeden bir gün önce Şube'ye götürmek için geldiler tekrar. Yollar ne kadar da
kalabalıktı. İnsanlar apartmanların balkonlarında baharın tadını çıkarıyorlardı.
Vardığımızda arkadaşlarımın biraz önce Selimiye'ye götürüldüğünü söylediler. Canım çok sıkıldı bu
habere. Onları göremeyecektim. Oysa bunun hayalini kurmuştum günler boyunca.
Beni bir odaya aldılar. Polisler sandalyelere dizilmişlerdi. Merak edip dışarıdan gelenler de vardı. İfademi
alıp hemen göndermek istedikleri belliydi. İfade verip vermeyeceğimi sordular. Daha önce ifade
vermemiş ve tutanakları imzalamaktan imtina etmiştim. Ama artık bu aşamada ifade vermemenin benim
için fazla bir önemi kalmamıştı. Esas olan sır vermemek ve suya sabuna dokunmayan bir ifadeyle
yetinmekti. İfade vereceğimi söyledim.
180