Adressiz Sorgular

Gözlerimi açmadım ve kağıt kalemi de elime almadım. Bu canilere bırakacak hiçbir vasiyetim olmayacak.
Sanki yazıp bıraksam aileme iletecekler miydi ki? O an ilk kez karımı, çocuklarımı ve annemi
düşündüm. Bir gün karıma, "Eğer devrim ve sosyalizm mücadelesinde şehit düşersem, yerime mücadeleyi
sürdürür müsün?" diye sormuştum. "Bilmem, şimdi bir şey söylemek göstermelik olur. Bu, o
zaman belli olur" demişti. Aileme aslında çok şey söylemek ve yazmak isterdim. Ama şimdi ne elim
kaleme varıyor ne de bu canilere bir şey emanet etmek istiyorum. Nereden aklıma geldi bunları düşünmek.
Sırası mı şimdi?.. Ayak sesleri tekrar bana doğru yaklaştı.
– Neden yazmadın, yoksa yazacak bir şeyin yok mu? Biz "insanlık" görevimizi yaptık sana... Bir diğeri:
– Boşver kendisi bilir, yazmazsa yazmasın.
Kolumdan tutup kaldırdılar, yüzümü duvara doğru çevirirlerken "son duanı et bakalım" demesiyle,
arka arkaya silahlar patladı. Biri beni perdeler gibi, "durun, yapmayın, ben konuşurum kendisiyle"
diyerek silah seslerini kesti.
– Bak sana insanlık ettim, yoksa seni öldüreceklerdi. Senin hakkında çok şey biliyorlar. Hiç olmazsa
bunları kabul et de kurtul...
– Hakkımda çok şey biliyorlarsa, bana neden söyletme gereği duyuyorlar. Başından beri size söyledim
benim kimseyle ilişkim yok...
– Keşke bıraksaydım seni gebertselerdi. Zaten siz insanlıktan ne anlarsınız? diye küfürler ederek çekip
gidiyor.
Epeyce bekledim, ne gelen var ne giden... Çok sonra "Foto"nun sesi yine duyuldu:
– Hadi kurtardın yine paçayı orospu çocuğu.
Beni alıp hücreme götürdü, kolumu kelepçeledi ve gitti. Bugün yine zaferle çıktım diye düşünüyordum
ki, hücre kapısı açıldı, kelepçeyi açtı ve gözbağını alarak gitti. Şimdi artık kollarım serbest, hücremde
oturup kalkabiliyorum. Kafamı sağa sola çeviriyorum, duvarda bir yazı: "İŞTE BU KADAR".
Bu yazı, bir zafer türküsü gibi geldi bana. Günlerdir yanıbaşımda duran tahta ranzaya yığılıverdim. Ve
öylece dalıvermişim. Ne kadar zaman geçti bilmiyorum. Birinin dürtmesiyle uyanıveriyorum. Elinde
yiyeceklerle duran işkencecilerden biri bu.
– Kalk, sana yiyecek getirdim.
– İstemiyorum.
Fazla üstelemeden bırakıp gidiyor. Az sonra bir diğeri geliyor, yiyeceklere bakarak,
– Yememişsin... Neden yemiyorsun, yemek, su, uyku ve tuvalet yasağın bitti artık.
– Hayır, yemiyorum...
– Açlık grevi mi yapıyorsun?
Yanıt vermiyorum ve gidiyor. O gün akşama kadar bana yemek yedirmek için biri gidip biri geliyor.
"Sana çay getirelim, sana sigara verelim... Ne istersen alalım" deyip durdular.
Biri, elinde poşet içinde eşyalarla bana müjde verircesine,
– Bak annen sana yiyecek yollamış.
151