Adressiz Sorgular

– Biz burada orman kanunları uyguluyoruz... İşkenceden korkmadığını anladık, bakalım ölümden
korkuyor musun?
Biri gırtlağıma yapıştı. Nefes borumu kavrayıp, boynumdan koparırcasına çekip sıkmaya başladı.
Sanki ciğerlerim ağzıma geliyordu, istemim dışında çırpınmaya başladım.
– Nasıl ölüme yaklaşmak güzel miymiş?
Uzaktan birisi "ben de yapacağım" diyerek masadan kalktı. Diğerleri tepkimi ölçüyordu. O da aynı
şekilde gırtlağıma sarıldı...
– Bizim başka öldürme yöntemlerimiz de var. Merdivenlerden düştü. Kaçarken vurduk, intihar etti.
Nefes darlığından öldü deriz. Kimse de bize bir şey yapamaz...
– Bunları yaptığınızı biliyorum.
– Orak-Çekiç'te mi okudun?
– Sizin neler yaptığınızı dünya alem biliyor!
– Senin bilmediğin yöntemlerimiz de var...
Doktor raporlarıyla belli olmayacak şekilde nasıl tecavüz etme yöntemleri olduğunu iğrenç bir şekilde
anlatmaya başladı... Normal bir insanın hayal dahi edemeyeceği bu sapıkça konuşmayı dinlerken, bunlar
hayvan bile olamaz, diyordum. Belli etmemeye çalışıyordum ama bütün vücudum tiksintiyle ürpermişti...
Bu iğrenç yöntemlerden birini bana uygulayacaklarını söylediler.
– Soyun!.. Masaya yat!..
Blöf mü yapıyorlardı yoksa gerçek mi? Donuk bakışlarından anla-yamıyordum. Hepsi yüzümdeki
ifadeyi inceliyordu. Bunun bilincinde olarak çok sakin, tepkisiz duruyordum. "Soyun" bağrışları arasında
geçen bu dakikalarda etkilenmemiş görünebilmek için, nefes alıp verişimden ellerime kadar
bütün vücudumu kontrol altında tutmaya, bu arada aklıma güzel şeyler getirmeye çalışıyordum.
– "Tabii! Bu o.... böyle şeylerden korkar mı?"
Hiç etkilenmediğimi sanmışlardı... İlk adımı başarmıştım. Henüz tehlike geçmemişti. Onlar benim
zayıf noktamı arıyorlardı. Ben de onların zayıf noktalarından birini biliyordum. Yaşadıkları çirkef,
iğrenç hayatı haklı gösterebilmek için, kendilerinin de inançları olduğu, bu inançla görev yaptıkları
havasını atıyorlardı. Gerçekte ise güçlerini, 12 Eylül sonrasında devrimci mücadelenin yenilgiye
uğratılmasından alıyorlardı.
Konuyu değiştirebilmek için onların bu zaaflarını kullanarak konuşmaya başladım.
– Sizler inandığınızı söylediğiniz şeylere bile inanmıyorsunuz. Güya oruç tutuyorsunuz...
Sözümü tamamlamama fırsat bırakmadılar.
– Tabii oruç tutuyoruz. Siz onu bile yapamıyorsunuz. Dinsizsiniz... Kendilerinin devlet, millet için
çalıştığını anlatmaya başladılar. İşkenceciler, devlet-millet diye başladı mı polisliğin erdemleri(!), görev
zorlukları(!) vb. ardından geliyordu. Rahatlamıştım... Havayı değiştirmeyi başardığım için artık
karşımda konuşulanları dinlemiyor, hallerine içimden gülüyordum.
O zamana kadar bunlarla hiçbir konuda uzun uzadıya konuşmamıştım. Sadece kısa cevaplar veriyordum.
Kendileriyle tartışacağımı sanmışlardı. Tartışmadığımı görünce soru sormaya başladılar.
242