Adressiz Sorgular

duymasını sağlamaya, güç vermeye çalışmıştım. Yeni bir insan sayılırdı. Örgütümüzü her yönüyle
tanıdığı söylenemezdi. Çevresinde sevilen, iş yapmak isteyen, çalışkan biriydi. Ama sonucu bilerek
savaşmayı kabul eden insanların kararlılığını gösterebilecek mi? Çözülebileceği sonucuna hazırlamıştım
kendimi. Tanıyabildiğim kadarıyla her şeyi anlatacak kadar rezilleşmeyeceğini umuyorum. Fakat
polisin oyunlarının ayrımına varabilecek mi?
Beni "konuşturduklarını" söylüyorlar ona. Oysa mümkün olduğunca İ.'ye yüklenmelerinin önünü almak
için "silahlar da bildiriler de benim. Ona tesadüfen yolda rastladım, bana sadece yol gösterdi"
diyorum.
Polisin bir yerlerde İ.'le konuşan sesini duyuyorum.
– Seninle ilgili her şeyi anlattı. Gizlemekle kendine boş yere eziyet ettiriyorsun. Bak onun hiç sesi
çıkıyor mu? Bir tokatta her şeyi anlattı. Şimdi de rahatına bakıyor.
Bizi seven, yayınlarımızı okuyan iki kız ve bir erkek arkadaşın evini gösteriyor İ. "Birazını anlatayım
kurtulurum" mantığının, kendisini nasıl bir çıkmaza soktuğunu geç farkediyor, ama ipin ucunu kaçırıyor.
Nerede ve nasıl duracağını bilemiyor şimdi.
İ., konuşmanın ve bildiklerini anlatmanın da işkenceyi durduramayacağını anlamaya başlıyor.
Bilmediklerini de istiyorlar ondan. Neyi, nereye kadar anlatacağına işkenceci karar verecek. Parmağını
kaptırmışsan kolunu da isterler. Yapmadıkların ve bilmediklerin için de dayak yersin. "Bunu bildiğine
göre şunu da bilirsin. Söyle!" Yeniden, yeniden, yeniden başlar işkence...
Kaç gecedir uyutmuyor, yiyecek bir şey vermiyorlar. İşkence aralarında ise "baba" polis rolünde bir
işkenceci konuşuyor sürekli. Saatlerdir. Durmaksızın. Bu da işkencenin bir türü. Onlara bakılırsa
"dinleniyorum." Gözlerim kapanıyor oysa. Karşımdakini çoğunlukla duyamıyor, anlayamıyorum.
"Baba" polis baktı ki olmuyor. Soruyor:
– Bir şeyler yer misin? .
– Yerim.
Çantamdan aldıkları parayla peynir, süt, ekmek alıp geliyorlar. Hemen saldırıyorum. Başka zaman olsa
beni seyredenlerin karşısında yiyebilir miyim? Ama aç kurtlar gibi acıkmışım. Nasıl yediğime ben de
şaştım sonra.
Tekrar başlıyor konuşmaya "baba" polis. Saatler süren "ikna" çalışmaları... Beni tartışma ortamına
çekemiyor.
– Çay içer misin?
– Sigara içer misin?
Reddediyorum. Hiç sigara içmiyor olmama da inanmıyorlar.
– Polisiz diye almıyorsun değil mi?
Konuşmuyor, cevap vermiyor, her şeyi reddediyor olmam "baba" polisi sinirlendiriyor.
– Senin dilin yok mu? Aç ağzını bakacağım. Var elbette dilim!
– Boşuna uğraşıyorsunuz. Beni konuşturamayacaksınız. Devrimciler sır vermezler.
– Gel, bunu diğerlerinin yanında da söyleyeceksin.
"Baba" polisle konuşmalarımda, gözlerim hep açık oldu. Beni o halde omzumdan tutup, çeke çeke
başka bir odaya götürüyor. Kalabalık bir polis topluluğu var odada. "Baba" polisin eli hâlâ omzumda.
– Bakın, size ne söyleyecek?
Tahtaya çıkmış ilkokul çocukları gibiyim! Aynı sözleri hepsinin gözünün içine bakarak tekrarlıyorum.
Şef durumunda olan bağırıyor.
185