Adressiz Sorgular

– Bu da Dilaver'in takımından.
O anda yaşıyormuşçasına, yüzünde hayret ifadesiyle, diğerlerine "Dilaver"i anlatmaya başladı. "Karısını
karşısına getirdik, onu bile 'tanımıyorum' dedi".
Odada bulunanlar tahammülsüz bir şekilde sözünü kestiler.
– Bunlar hangi örgüt?
– TİKB.
– Hıı, biliyoruz. Adil'in başını yakanlar.
Mehmet Fatih ÖKTÜLMÜŞ'ün sahte kimliğindeki isminin Dilaver olduğunu bilmediğimden kimden
söz ettiklerini anlamamıştım. Bunlarla konuşmak istemediğimden hücreye doğru yürüdüm. Arkamdan
bağırıp, "orası değil" diyerek, 1 no.'lu karanlık hücreye koydular. İlk gece kaldığım hücrenin,
işkenceciler hakkında "iyi" şeyler düşünmeme katkısı olmadığını düşünmüş olmalılar.
Burada ranza ve yırtık bir yatak vardı. Tavandaki küçük bir delikten gündüzleri ışık giriyordu. Fakat
bu ışık, bir karış genişliğinde bir yeri aydınlatıyor, diğer yerleri yine karanlıkta bırakıyordu. Gündüzleri
bahçede oynayan çocukların sesi duyuluyordu. Bazen çocuklar bu deliği merak edip içeriyi görmeye
çalışıyorlardı. Tabii yüzleriyle deliği kapattıkları için karanlıkta hiçbir şey göremiyorlardı. İçeriye
sesleniyorlar, fakat o günlerde sesim kısık olduğu için sesimi duyuramıyordum. Bir keresinde bu
çocuklar delikten içeriye su döktüler, yatak ıslanmıştı. Kısık sesimle, yapmayın diye bağırmaya çalıştım.
Çocuklar beni duymadı ama nöbetçi polis duymuştu. Büyük bir sevinçle hücreye geldi. Kendi
kendime konuşmaya başladığımı sanmıştı. Olayı öğrenince sevinci kursağında kaldı.
O gece nöbetçi polis, "gel bizimle yemek ye" dedi. Kabul etmedim. Birkaç saat sonra hücreden
çıkardılar. Nöbetçi polis yoktu. Diğerleri vardı. Bunları ilk önce staj yapan polisler sanmıştım. Adımı,
mesleğimi sordular, direnmemle alay edip, hakaret etmeye başladılar... O günkü boğaz sıkma olayından
sonra sesim kısılmış, fısıltı halinde konuşabiliyordum. Bu bağırmalar arasında onlara gereken
cevabı duyuramayacağım için öfkeyle hücreye döndüm.
Kaldığım hücre polis odasına bitişik olduğundan konuşmaları duyabiliyordum. Bunların Metris'teki
hainler olduğunu anladım. Kimler olduğunu anlamaya çalıştım, fakat uyuyakalmışım.
Üçüncü günün sabahı yeniden yukarı çıkardılar.
– Düşündün mü?
– Adın?.. Evin?..
Söylemeyeceğim der demez, askıya aldılar. El, ayak parmaklarımdan ve vücudumun değişik yerlerinden
elektrik veriyorlardı. Bağırmıyordum. Yaptıkları işten daha fazla zevk almalarını istemiyordum.
Bir gün önceki askıdan koltuk altlarım kesilmiş yara olmuştu. Bütün vücudumun ağırlığı o yaraların
üzerinde duruyordu sanki... Özellikle yara olduğunu anlamamaları için duyduğum acıyı belli etmemeye
çalışıyorum. Eski konuşmalarını tekrarlıyorlar.
– Adın... Evin... Arkadaşların... Randevu...
– Söylemeyeceğim.
Kablonun biri parmağıma bağlıydı diğerini de kasığımda bırakıp gittiler... Odada yalnız kalmıştım.
Arasıra sessizce odaya giriyor aniden şiddetli bir dozda elektrik verip gidiyorlardı. Elektrik vermedikleri
anlarda ise kol ve bacaklarımdan ayrı ayrı yerlere çekiliyormuş gibi oluyordum. Omurgalarım
birbirinden ayrılıyormuşçasına acı duyuyordum. Koltuk altlarımdaki yaralara ipin iyice gömülmeye
244