Adressiz Sorgular

kapısında önce otomatiğin namlusu göründü. Sonra kasklı bir baş uzandı içeriye yavaş yavaş... Karşımdaki
çelik yeleği dizlerine dek inen iriyarı bir polisti.
– Elindekini at! Yatağa yat!
Emirleri son derece onur kırıcıydı. Silahımı atacaktım. Dövmesi için yatağa yatacaktım. Evi rahatça
teslim almalarına boyun eğecektim. Bunları yapamam!
G-3'ü hızla yere attım ve çevik bir hareketle çelik yelekli polisin bana doğrulttuğu silaha sarıldım.
Beklemediği bu hareketin karşısında paniklemişti. Birkaç saniye önce silahını doğrultup, emirler verirken
gücünden çok emin görünüyordu oysa. Öylesine korkuya kapıldı ki beni savurmayı bile akıl
edemiyordu. Güçlü bir savuruşla beni silahtan koparıp yere düşürmesi işten bile değildi, ama karşı
saldırıyı düşünemeyecek kadar panik içinde. Tek düşüncesi kabzasını elinde tuttuğu silahını kendine
doğru çekmek. İkimizin de elleri silaha sarılı. O silahını korumaya çalışıyor, bense koparıp almaya...
Bir yandan da, bu vaziyette, diğer polislerin bulunduğu dairenin giriş kapısına doğru gerisin geri götürmeye
çalışıyordu beni. Bundan yararlanıp çevik bir hamleyle silahın kabza tarafını elime geçirdim.
Silahın kabzası elimdeydi artık. Tetiğin iki kez oynadığını hissettim. Silah sesinin ürküntüsüyle beni
hızla yana savurdu polis. Aynı anda arkadan dört beş el Kollarıma yapıştı. Kapıda o ana dek bizi korkudan
donmuşçasına seyreden diğer polisler arkadaşlarının yardımına koşmuşlardı. Silahı elimden
aldılar.
Polislerin arasındaydım artık. Kollarımı arkaya doğru kıvırdılar. Sanki tepeme gökten yumruk, tekme
ve dipçik yağıyordu. Döve döve ve ite kaka merdivenleri çıkartıyorlardı. Bir kısmı ise boğuştuğum
polisin başına toplanmışlardı.
– Nasıl oldu?..
– Ne bileyim abi. Kız dedim...
Her tarafıma yumruklar yağarken bu cevaba içten içe gülmemem mümkün değildi. O gün 8 Mart'tı
(1985). Yani Uluslararası Emekçi Kadınlar Günü...
Yumruk, tekme sağanağı arasında evin önüne kadar getirildim. Bizi dehşet içinde seyreden komşular
pencerelere, balkonlara doluşmuşlardı.
– Ne oluyor?..
– Ne yapıyorsunuz kıza? diye soranlar vardı.
Polisler sinirli ve tehdit edici hareketlerle "içeri girin" diye bağırdılar soru soranlara. Slogan atmaya
başladım.
– Yaşasın Türkiye İhtilalci Komünistler Birliği!
– Kahrolsun Faşist Diktatörlük!
Slogan atmamı önlemek için ağzımı kapatmaya çalışıyorlardı. Bir yandan da sokakta bekleyen ekip
otolarından birinin önüne doğru sürüklüyorlardı beni. Tam arabaya bindirmeye hazırlandıkları sırada
apartman girişinin önünde duran polislerden birinin feryatları duyuldu:
– Yaralanmışım!.. Beni yaralamış!
Bu feryatlar üzerine kendimi yerde buldum. Polislerin ayaklarının altındaydım şimdi. Boğuştuğum
polisin sesiydi bu. Elindeki kanları yaşadığı korkudan sıyrılınca fark etmiş olsa gerekti.
Saçlarımdan tutmuş, sürükleye sürükleye gerisin geri apartmana doğru götürüyorlardı. Yumruklar,
168