Adressiz Sorgular

göndermişlerdi. Bekçi övünerek:
– Merdivenden düşerek kolunu kırdı dedim, diyordu. İşkenceciler kahkaha ile gülüyorlardı.
– Burada merdiven var mı? Mahkeme heyeti inceleme yaparsa(!).. Nasıl kol kırdıklarını, mahkemede,
olmayan bir merdivenden nasıl düştüğünü söylediklerini anlatıyor ve gülüyorlardı. Mahkemelerle
işbirliği içinde çalıştıklarını söylüyor:
– Bize ceza vereceklerini mi sanıyorsunuz? diye güven içinde soruyorlardı.
TEDAVİ
Sigorta hastanesinden hastabakıcı getirilmişti. Her gün yaraları temizliyor, merhem sürüyor ve sarıyordu.
Ancak yaralar kapanmak bilmiyordu. Yürüdükçe de kanıyordu, işkenceci cellatlar kasten
kanattığımı sanıyorlardı. Oysa yaraların kapanması için elimden geleni yapıyor, yürümemeye
çalışıyordum.
Şef:
– Seni sapasağlam yapmak boynumun borcu, diyordu.
Günde bir kez yapılan pansuman üçe çıkarıldı. Bana mısın demiyordu.
Hastabakıcıyı istemediler. Yaralara tentürdiyot dökmeyi terkettiler. Canımı yakan bu eczadan kurtulduğum
için sevinçliydim. Zeki, bebeğini saran bir annenin şefkatiyle sarısu ile yaraları temizliyor, merhem
sürüyor ve sarıyordu.
Kısa sürede yaralar kapanmaya başladı. Zeki, pansumancılığıyla övünüyor; hastabakıcının bu işten
anlamadığını söylüyordu.
Pansuman yapılırken Zülfü Livaneli'den "Ulaş" ağıdını çalıyorlardı.
– Biz her türlü müziği dinleriz, diyorlardı.
Tüm işkenceci cellatlar birer melekti(!) iğreniyordum bu durumdan... İnsanlar insanlığından çıkarılmış,
yozlaştırılmış, kasaba dönüştürülmüştü. Devrim olursa önce insanlara insan olduklarını anlatmak
gerekiyor. Pansuman sohbetleri sırasında yeniden "devrim olursa" diye başlayan sorular yoğunlaşmıştı.
Devrim olursa işkencecileri ne yapacaktık? Kayseri cezaevinden getirilen biri maden ocaklarında
çalıştıracakmış.
– Bu size iyilik olur. Maden ocaklarında çalışan işçilere de hakaret... dedim.
– TİKB bizi yaşatmaz, diyorlardı..
– Orak-Çekiç'te işkence deneyimini yazmışsın, demişti şef. Artık sen yazmazsın.
– Yazacağım, bu kez binlerce insan okusun diye günlük bir gazetede yayınlatacağım, demiştim.
Gözaltı süresi 45 güne indirilmişti. Hâlâ Şube'de tutuluyordum. Oysa 45 gün dolmuştu.
Fiziki işkence yapmıyorlardı. Manevi baskı yapıyor, sinirlerimi yıpratmaya çalışıyorlardı.
Diğer arkadaşların ne yaptıklarını, nasıl olduklarını merak ediyordum. Nihayet gideceğim gün geldi.
232