Adressiz Sorgular

Babamı bürodan çıkardılar. Kapı kapanınca benimle siyasi olarak tartışmak istediklerini söylediler.
Tartışmaya girmeyeceğimi, böyle bir tartışmanın anlamsız ve gereksiz olduğunu söyledim. Daha önce
görmediğim biri saçlarıma yapıştı, çekiştirmeye başladı. Alay mı ediyormuşum. Kendimi çok mu akıllı
sanıyormuşum.
– Kendime güveniyorum. Sizinle tartışmak bana ne kazandıracak? Tehditlerle toplantı sona erdi.
DİRENDİĞİNİ BİLSEYDİK BİR FİSKE BİLE VURMAZDIK
Babam İstanbul'da bir yıl önce gözaltına alındığımı söylemişti. Hemen İstanbul polisini arayacaklarını
düşünüyordum. Yanılmamışım... "Sorgu" diye çıkmıştım. Beni yeni bir sürpriz bekliyordu. Şef gülerek
karşıladı. "Ne içersin?" diye sordu. Ayran içmem için ısrar etti. İstediğim yemeği ısmarlayabilecektim.
Çok güzel kebap yapılıyormuş. Bakıma ihtiyacım varmış. Et de beslenmem için gerekliymiş. Bu
değişikliğin nedenini anlayamamıştım.
– İstanbul'da polise düştüğünü, direndiğini bize niye söylemedin? Ben böyle böyle direndim deseydin
sana bir fiske bile vurdurmazdım.
"Dostluk gösterisinin" ve inceliğin nedeni anlaşıldı.
Birlikte yakalandığımız yoldaşın kimliğine gerçek, benimkine sahte diyorlardı: Yaptıkları incelemede(!)
bu sonuca varmışlardı. Ama benim kimliğimin sahte olmadığı anlaşılmıştı. Yoldaşımın
kimliğinin üzerinde fazla durmazlar diye düşünüyordum.
Hücreden çıkarıldığımda her zamanki gibi "sorgu"ya götürüldüğümü düşünüyordum. Şefin odasına
götürüldüm. Uzun boylu, sarışın, genç biri ayakta duruyordu. Beni tanıyıp tanımadığı soruldu. Tanımıyormuş.
Yoldaşımın kimliğini kullandığı kişiymiş. Bursa'dan polis getirmiş.
Sorgu odasına alındım. Yoldaşıma "sorgu" yapıyorlardı. Kimliğinin sahte olduğu anlaşılmış, ancak
gerçek kimliği bilinmiyordu. Onu bulmaya çalışıyorlardı...
Sorgu odasına alındığımda cellatlar çetesi toplanmıştı. Kolay kurtulacağımı sanmamalıymışım. Sırada
Adana, Ankara, İzmir ve İstanbul polisi varmış.
Bu tür korkutma numaraları ve tehditler ile beni yıldıracaklarını sanmakla aklandıklarını söyledim.
– İstanbul polisini sizden daha iyi tanıyorum, dedim.
Bunun üzerine İstanbul polisi ile kendilerini karşılaştırmamı istediler. Hangisi daha etkiliymiş.
Kendilerini övüp, üstün başarı ödülü aldıklarını söylediler. Çelik bir dolapta çeşitli devrimci örgütler
ve faşistlere ilişkin sıra sıra dosyaları gösterip;
– Bunların içinde çözemediğimiz tek bir kişi yok!
– Herkesi çözmüş olmanız tekniğinizin üstün olduğunu göstermez. Elinize düşenlerin ödlek olduğunu
gösterir. Beni çözebilecek misiniz? Benim beynimi dumura uğratacak tekniğiniz var mı?
Sorularım karşısında çaresiz kalıyorlardı. Kızgınlıklarını yüzlerindeki değişimlerden izleyebiliyordum.
Bundan müthiş zevk alıyordum.
– Ama İstanbul polisinden daha cesaretlisiniz(!) Gözbağım açıldığında onlar yerlere yapışmışlardı. Siz
korkusuzca gözlerim açıkken işkence yapıyorsunuz. Belki de cesaretiniz bunun hep böyle süreceğini
düşünmenizden kaynaklanıyor. Eğer böyle düşünüyorsanız yanılıyorsunuz. Baskı ve sömürünün olduğu
yerde suskunluk çok sürmez.
229