Adressiz Sorgular

Hızla giyinip, ısrarlara karşın kahvaltı yapmadan sokağa çıktım. Sokaklarda insanlar vardı. Kimin
nereye gittiği belli değildi. Sanki kalabalık ileri geri gidip geliyordu. Eve gitmem gerekiyordu. Ancak
ulaşım araçları çalışmıyordu. Yaya gitmek zorundaydım.
İstedikleri gibi at oynatamazlar, diyordum. Devrimci örgütler Rusya'da olduğu gibi kıyasıya bir
mücadeleye girip güç kaybetmemişlerdi. Kıyasıya bir mücadele ve zor günler bizi bekliyor...
Onbinlerce işçi ve emekçinin grevi, direnişi kolay bastırılamaz, diyordum. Darbe yapanlar da bunu
biliyorlar... Radyodaki konuşmayı dinledim. Kendilerine tam güvenmiyorlar... Güçlü bir karşı koyuş
darbecileri pişman edebilir...
Bir şeyler yapmalı... Hem de zaman geçirmeden yapmalı. Ayrıldım, eve gitmem gerekiyordu.
İki gün sonra sokağa çıkma yasağı kaldırıldı. Bazı sempatizan işçilerle görüşmem gerekiyordu, erkenden
çıktım... Grevde olan fabrika işçileriyle görüştüm. Askerler grev yerine gitmiş, ordunun yönetime
el koyduğunu, sokağa çıkma yasağı olduğunu söylemişler. "Şimdilik" herkesin evine gitmesini
istemişler, işçiler grev yerini terk etmek istemiyorlar… Tartaklanarak grev yerinden atılıyorlar.
Revizyonist ve reformist sendika ağalan gönüllü olarak grevleri sona erdiriyorlar.
Bugün 15 Eylül. Bir arkadaşla yapacağımız işlere ilişkin konuşarak yürüyoruz. Ara sokaktan çıkan bir
polis otosu bize yöneldi... Kaçmak için çok geç... Orada bulunan bir dükkâna müşteriymiş gibi girdim.
Polis otosu kapıda durdu, içindekiler inip üzerimi aradılar ve itekleyerek otoya bindirdiler. Caddede
yürümekte olan arkadaşı da aldılar. Çevrede bulunan bir iki esnafa bizi tanıyıp tanımadıklarını sordular.
Tanıdıklarını, mahallenin çocuklan olduğumuzu söylediler. Yine de serbest bırakmadılar.
Sonradan, zaman zaman oturduğumuz kahve sahibinin ispiyon ettiğini öğrendim.
Arkadaşıma nerede kaldığını sordular. Ağabeyinin evinde kaldığını söyledi. Eve gittik, ağabey evde
yoktu, yengesi onlarda kalmadığını söylemiş. Bunun üzerine ablasında kaldığını söyledi. Bu kez
ablasının evine gittik. Ablası onlarda kaldığını, askerden yeni geldiğini söylüyor.
Polisler yumuşamıştı. Bana nerede kaldığımı sordular. Serbest bırakılacağımız düşüncesiyle bir akrabamda
kaldığımı söyledim. Eve gittik, kapıyı 6-7 yaşlarında bir çocuk açtı. Orada kalıp kalmadığımı
sordular, çocuk orada kalmadığımı söyledi.
Sürükleyerek otonun içine attılar. Kapı kapanmadan cop ve yumruk sağanağı başladı. Karakola
götürülünceye kadar ellerim, kollarım davul gibi şişmişti. Karakolda caddeye bakan pencereleri olan
bir odada vurmaya devam ettiler. Biri:
– Bu iş burada yapılmaz. Dışarıdan görüyorlar, dedi.
Bunun üzerine dayağı kestiler. Nasıl dayandığımı merak ediyorlardı. Bende sinir yokmuş. Şef olduğum
anlaşılıyormuş. Böyle yorumlar yapmalarının ve kuduz köpekler gibi ısırmalarının nedeni "of"
dememiş olmamdı. Az sonra günümü görecekmişim.
Uzmanlar almak için yola çıkmışlar, içimden:
– Uzmanlarınız bana vız gelir, diyorum.
Ne yapabilirler? Bana acı çektirmekten başka araçları olabilir mi? Acı yüreğimi ve beynimi teslim
alabilir mi?
Bizi almaya gelecek uzmanlar yolda alacaklarmış. Karakola getirildiğimiz polis otosuna bindirildik.
Zeytinburnu'na doğru yola çıktık. Sakin bir yerde uzman ekibin gelmesini beklemeye başladık.
Beklenen uzmanlar geldi. İtip kakarak gelen minibüse bindirildik. Cebimde bir zincire takılı 3-4 anahtar
vardı. Aramada bulamamışlardı. Atmak için uygun anı yakalayamamıştım. Minibüsün arka koltu-
208