Adressiz Sorgular

"Kalk lan, dinlendiğin yeter. Biraz antrenman yapalım" diyor. İşkence odası ve hücreler birbirine çok
yakın. Sürükleyerek işkence odasına götürdü. Yeniden askıya alıyorlar. Bir yandan da elektrik veriyorlar.
Hakaret, küfür, ölüm tehditleri vs. "Bir şey sormayacağız. Sadece bağır, kimliğini kabul et yeter"
diyorlar. "Neden bağırayım. Suçum varsa zabıt tutup, mahkemeye gönderin. Bu yaptığınız işkencedir.
Sizleri son kez uyarıyorum. Kendi yasalarınıza göre suç işliyorsunuz. Kendi yasalarınızı çiğniyorsunuz."
Bu sözler işkencecileri çileden çıkarıyor. Aciz, zavallı bir durumda kıvranarak deliye dönüyorlar.
Bitkin bir halde askıdan indirdiler. Özellikle kollarım çok ağrıyor. Hareket ettiremiyorum. Sürüklemeye
başladılar. Merdivenin yanına geldiğimde durduruyorlar. "Şu kaloriferin yanını görüyor musun?
Burasını iyi öğren. Stalin Mehmet'i şuracıkta infaz ettik. Ne yapalım kendisi ölümü seçti" diyorlar.
İSMAİL CÜNEYT (Stalin Mehmet) basında 'Beylerbeyi'nde çatışmada öldü' diye verilmişti. O güne
kadar ben de öyle biliyordum. Gerçeği işkenceciler kendi ağızlarından itiraf etmiş oldular.
... İsmail CÜNEYT (Stalin Mehmet)'i 70'li yılların ortasında bir sonbahar akşamı İstanbul'un yoksul
bir gecekondu mahallesinde çalışma içinde tanıdım. Kısa boylu, gür bıyıklı, çok içten, samimi hoşsohbet,
uzak görüşlü, coşku dolu İsmail CÜNEYT... Güleç yüzüyle yanıma yaklaşıp, elini uzatıyor, içten,
sevgi dolu "Nasılsın Demiryolcu, trenlerle aran nasıl?" diyor. Konuşmalarımız uzadıkça üzüyor. Zamanın
nasıl aktığının farkında bile değiliz. Ayrılma zamanı geliyor. Koluma giriyor. Yola kadar konuşuyoruz.
Sırtıma hafifçe vuruyor. "Kendine iyi bak. Seni iyi buldum. Bundan sonra daha iyi olacağız."
... 1977 yılında yapılan 1 Mayıs mitinginde buluşuyoruz bu kez. Kortejin en önünde. Etrafı kontrol
ediyor. Beklenmedik bir anda karşı-devrimcilerin ve polislerin saldırısı. Kitlelerde panik başlıyor.
Sakin ve sıradan bir insan görünümündeki Stalin Mehmet birdenbire bir yıldız gibi parlıyor. Keskin
bakışlarla etrafa bakıyor. Ve gür sesiyle kitleye haykırmaya başlıyor: "Yoldaşlar, arkadaşlar dağılmayalım!
Toplu halde yürüyelim". Panik yatışıyor. Panzerlere karşı koymaya başlıyoruz. Ve toplu halde
geri çekilme. Aşağıda Feriköy meydanı. Toplanıyoruz. 1 Mayıs'ı kutluyoruz...
Merdivenlerden sürükleyerek yukarı taşıyorlar. Kaldığım aynalı odaya getirdiler. Bugün sorgu bitti
demek. Zor nefes alıp veriyorum. Koltuk altlarım, omuzlarım kopmuşçasına ağrıyor. Yanı başımda
duran Yaşar yoldaş hafifçe bana doğru eğilip "nasılsın?" diye soruyor. "İyiyim," diyorum.
Akşamüzeri iki kişi geldi. Ellerimi bağlı olduğu askıdan çıkardılar. "Yürü bakalım. Bugün oyun başka
olacak." Sorgu odasına götürüyorlar. Hemen soyunmam istendi. Üzerimdeki elbiseleri ağır ağır, sakin
bir halde hepsini itinayla çıkardım. Kollarımı gerip, iple askı tahtasına bağladılar. Omzumun üzerindeki
tahtayı dolapların üzerine kaldırıp, ayağımın altındaki sandalyeyi çektiler. Havada kollarımdan
asılı halde duruyorum. Bir taraftan da elektrik veriyorlar. Devamlı bağırmam isteniyor. Bağırmadığım
için manyetodaki işkenceciye, "Daha hızlı çevir, daha hızlı" çığlıkları atıyorlar.
Her dakika, her saniye vücudum biraz daha direncini kaybediyor. Kollarım omzumdan parça parça
kopuyor sanki. Koltuk altlarım yırtılıyor. Her tarafımdan ter boşandı. İşkence ilerlediğinden el parmaklarımı
oynatamıyorum. Sağ omuzum askı bağından hafif kaydı. Aşağı sarktım. Gövdemin ağırlığı
beni aşağı doğru çekiyor. Sol kolum ve sağ bileğim şişti. Ve askının geldiği kısım kan içinde kaldı.
Gözlerim kararıyor, başım dönüyor. Karşımdaki işkencecileri net olarak göremiyorum.. Ağzım kurudu.
Dilimi oynatamıyorum. Müthiş susuzluk çekiyorum. Zorlukla ve kesik kesik nefes alabiliyorum.
Konuşulanları, soruları uzaktan gelen bir uğultu olarak algılıyorum. Konuşamıyorum. Çenem kilitlendi.
Ayaklarım kasıldı. Bir ara "indirin kötüleşti" sesleri geldi kulağıma. Yığıldığımı, hayal meyal
anımsıyorum. Sürekli midem bulanıyor ama bir türlü istifrağ edemiyorum. Ayak seslerinden koşuşturmaları
duyuyorum. Ne kadar bu şekilde kaldım, bilemiyorum.
Sabahleyin bacağımın yanmasıyla uyandım. Elimi dokundurdum. Yanımda kalorifer yanıyor. Bacağım
şişmiş, üzerimde elbise yok. Battaniyeye sarılı haldeyim. Hâlâ müthiş susuzluk çekiyorum. Başım
ağrıyor. Yanımda kimse yok. "Nöbetçi, nöbetçi" diye bağırdım. "Ne var?" "Ben arkadaşlarımın yanma
gitmek istiyorum." Sert, hakaret dolu sözlerle "Rahatlık battı. Akşam ölüyordun" diyor.
162