Adressiz Sorgular

Şoför az önceki "sessiz köylü kadını"nın tavrına şaşırmıştı. Sesini çıkartmadan ormanın içine sürdü.
Sadık'ın "sana da arabana da zarar gelsin istemiyoruz, bize araban lazım. İşimiz bitince bir kenara
bırakacağız" sözleriyle rahatlayan şoför bizimle pazarlığa girişti. İhbar etmeyecekmiş. Ellerini
bağlamamamızı istiyor. "Ben sigara tiryakisiyim, ellerimi bari bağlamayın" diyor. Birbirimize bakıp
gülümsüyoruz.
Arabanın direksiyonuna Sadık geçti. Muzipçe gülüp Sadık'a baktım. "Annemlerde ne kadar kalacaktım..."
Kahkahalarla gülüyoruz.
Havanın karanlığı yavaş yavaş çekiliyordu. Yanıbaşımızdan bir polis otosu geçti. Bu da nereden çıkmıştı.
Silahımın namlusuna mermi sürüp yavaşça camın kenarına dayadım. Geçip gitti. Tedirginliğimiz
geçmişti.
– Bizimle ilgisi yok galiba, dedim.
– Yok, olsaydı dönüp bakarlardı hiç değilse, dedi Sadık.
On dakikadır yoldayız. Tahsilli semtine geldik. İleride tren hattı gözüktü. Caddede kimsecikler
görünmüyor... Caddenin ortasına biri fırladı. Polis olduğunu ve elindeki otomatik silahı belli belirsiz
gördük. Eliyle durmamızı işaret ediyor.
Sadık arabayı yavaşlattı. Polis namluyu üzerimizden yere çeviriyor. Duracağımızdan emin. Sadık arabayı
ok gibi ileri sürdü. Caddenin iki yanına sinmiş polislerin kurşun sağanağı gecikmiyor. Arabamız
camdan bir fanusta döner gibi. Dönme durdu. Elektrik direğine çarpmışız. Arabamız paramparça. Sadık
kapıyı güçlükle iterek açtı. Aceleyle dışarı fırlıyoruz. Polisler yaklaşmaya çalışıyorlar. Sadık'ın
ateşi buna izin vermedi. Arabayı siper ederek ateş etmeye başladık.
Arabanın arkasından çıktık eğilerek. Yeni bir yaylım ateşi. Dönüp bu kez biz de ateş ediyoruz. Onların
silah sesleri kalabalık. Bizimkisi cılız kalıyor. Arabayı bıraktığımız caddeye paralel bir sokak, bu sokakla
caddeyi birbirine bağlayan birçok sokak daha var. Defalarca arşınladığım bu sokakları ilk kez
görüyor gibiyim. Bu denli düzenli oluşlarına sinirleniyorum. Sokak başlarından sonu rahat görünüyor.
Koştuğumuz sokağın sonu ileriye gitmeye hiç de elverişli değil. Sokak bitti. İlerisinde büz boru imalatı
yapılan bir alan var. Sadık'ın yüzünden de benimkisi gibi kanlar akıyor. Arabanın camı yüzümüzü çeşitli
yerlerinden kesmiş olmalı. Kan sağ gözümün görmesini engelliyor. Elimin tersiyle kanları sildim.
Sokağı terkettik. Sağımızda solumuzda kurşun vızıltıları. Sadık borulara yetişmişti. Benim de kavuşmama
az kaldı. Yere kapaklandım. Sırası mıydı şimdi. Bana ne olmuştu. Vücudumun sağında soğuk
bir rüzgâr esiyor sanki. Sadık düştüğümü görüp tekrar yanıma geldi. Kalkamayacağımı sanıyorum.
– Beni bırak, sen kaç hiç değilse...
Bırakır mı? Ne kadar da kişiliğiyle bütünleşen bir isim seçmiş! Gerçek bir can dostu. Sözümü duymazlıktan
geldi. Yanımda diz çöküp tetiğe ardı ardına bastı. "Yaran nerende, ağır mı?" diyor. Bilmiyordum.
Kazağıma baktım kanlanmış. Sadık kanlara baktı, bir şey söylemeden yerden kaldırdı. Boruların arkasına
doğru koşuyoruz...
Sadık'la yeni tanışmıştım. Adana halkı da öyle. Az konuşuyordu. Sözleri yerine yaptıklarıyla tanımak
zorundaydık onu. Vakurdu. Öldükten sonra yaşını öğrendiğimde çok şaşırmıştım. Olgunluğuna bakıp
daha büyük sanıyordum. O'nun kişiliğini şu kısacık zamanda daha iyi kavrıyorum. Soğukkanlı. Rahat.
Usta bir komutan gibi çatışmada iki kişilik müfrezemizi yönetiyor, inisiyatifli.
Araba fırlayınca polisler şaşkına dönmüşlerdi. Sadık çatışmaya girmek konusunda tereddütsüzdü. Kapıyı
açıp ateş ederken ne kadar da sakindi. O'nun rahatlığı benim ilk şaşkınlığımı da geçirmişti. Ateş
etmeye başlamıştım. Sadık'ın rahat güvenli adımları olmasaydı buralara kolay kolay ulaşamaz, ilk
253