Adressiz Sorgular

yemeyip içmeyip para gönderiyormuş, vs., vs.
Birden:
– Irak'ın İran'ı işgal ettiğini biliyor muydun? diye sordu. Şaşırmıştım. İnanmadım. Boş bulunup:
– Irak İran'ı işgal mi etti? diye sordum.
İran iç savaşta zayıf düşmüş, düşmanları bunu fırsat bilip saldırmışlar. Bizim düşmanlarımız da fırsat
kolluyorlarmış... Monolog şeklinde "sohbet" bir süre daha devam etti.
– Haydi, götürün! komutuyla işkence odasına sürüklendim... Şube'de görülmemiş bir hareketlilik
vardı. Operasyon öncesi ve sonrası bu tür hareketlilikler oluyordu. İşkencecilerin hareketlerinden başarılı
olup olmadıklarını anlıyorduk. Bağlı olduğum yere gelip:
– Bunun yüzünden, deyip vuruyorlardı.
Ne olduğunu anlayamamıştım. Gece boyunca defalarca gelip yumruk ve tekme ile dövüp gittiler.
Sabahleyin işkence odasına götürüldüm. Yine çırılçıplak soyundurulmuş halde sandalyeye oturtulmuştum.
Şef:
– Bittiniz... Direndin, de ne yaptın? Osman çıkan bir çatışmada öldü. Fatih yaralı kurtuldu. Şimdi
hastanede, Fatih'in karısı yan odada. Yüzleştirelim mi? dedi.
– İnanmıyor musun? Resimleri getirin.
Osman'ın resimlerini getirdiler. Bunlar stüdyoda çekilmiş gibiydiler. Elinde tuttuğu resmi göstererek:
– Öldükten sonra çekilen resmi, tanıdın mı?
Sol kaşının üstünde küçük bir siyahlık vardı. Mermi deliği olduğunu söylediler.
İnönü mahallesinde "kaldığım" ev basılmış, içinde çok miktarda doküman ve benim resimlerim varmış.
Benim böyle bir evim yoktu. Blöf mü yapıyorlardı? Ya resimdeki yara izine ne demeli?
Osman'ın kendilerinden de bir başkomiseri öldürdüğünü söylediler. Biraz düşününce bu haberin doğru
olduğuna inandım. Gece gelip gelip "bunun yüzünden" demeleri bunun içindi. Ama benim evim yoktu,
kimseye resmimi de vermemiştim.
Osman ölmüştü, ama direnerek ölmüştü. Teslim olmamıştı. Osman'ın direnişi moralimi daha da
yükseltmişti. Faşist çakal sürüsü akşama kadar işkencelerine devam ettiler. Şimdi Osman'ın direnişiyle
zırhlanmıştım. Oysa onlar bu haberi verdiklerinde, hevesle, teslim olmamı bekliyorlardı...
Akşamüzeri tecride sarı, uzun boylu birini getirdiler. Ümraniye'de pazaryerinde bildiri dağıtılmış,
şüphe üzerine yakalanmış. Karakola götürülünce Nihat Erim'i öldürenlerden biri olduğunu, eylemi ve
katılanları anlatmış.
Bursa Eğitim Enstitüsü'nde okuyormuş. Elindeki sigarayı tüttürerek içiyordu. İşkenceciler:
– Hiç dayanamadın mı? Niye karakolda anlattın? Bize anlatsaydın, diye sitem ediyorlardı.
– Size de anlatırım, diye yanıtlıyordu.
220