Adressiz Sorgular

– Benim için farketmez.
– Yok, yok. Orada arkadaşların var. Sohbet edersin. Yatarsın da... Kelepçe çözüldü. Aşağı indirildim.
Bunun tek açıklaması vardı.
Konuşmayacağımı, çözemeyeceklerini biliyorlar. Bu nedenle kendilerine işkenceci dedirtmek
istemiyorlar.
Yanılmıştım. Sabah ismim okundu. Sorgu odasına çıkarıldım.
– Konuşacaksan gel, konuşmayacaksan soyun.
Hızla soyunmaya başladım. Acele etmemeliymişim. Başka bir odaya alındım. Ayak ve elimin serçe
parmağına kablo bağlandı.
– Ben gelinceye kadar beklesin. Soru sormayın.
Bunu söyleyen geldi. Gözbağımı açtı. Karşımda orta boylu, esmer, kıvırcık saçlı, 50 yaşlarında oldukça
iyi giyinmiş biri vardı.
– Bana iyi bak, iyi tanı. Belki birgün eline geçerim. Öldürürsün. Elinde tuttuğu kağıtları yaklaştırarak:
– Ataman'ı öldürdük. Veremden öldü diye rapor aldık. İyi oku... Seni de öldüreceğiz. Gözlerimi kapatıp
gitti.
Tekrar geldi.
– Devrimci direnme savaşı ha! İşkencede, zindanda, mahkemede devrimci direnme savaşı öyle mi? İyi
dinle! Sana örgütünü, yoldaşlarını, silahları sormayacağız. Zevk için işkence yapacağız... Sonra öldüreceğiz.
– "Komünist olan konuşmaz küçükburjuva ödlekler konuşur. Unutma! Sen bir komünistsin. Örgütüne
güveniyor, yoldaşlarını ve halkı seviyorsan konuşma! Sen bağırma! Senin yerine polisler bağırır..."
öyle mi?
Güçlü bir elektrik akımı tüm vücudumu aşağı doğru çekmeye başladı. Elinde Orak-Çekiç'in 19. sayısı
vardı. Bir yoldaşın Şube deneyimini anlatan yazının bana ait olduğunu ileri sürüyordu.
Bu yazının her cümlesinden sonra elektrik veriliyordu. İşkencecileri betimleyen bölüme gelince durdu.
Müthiş kızmıştı:
– Biz uyuşturucu müptelası serseriler miyiz? Demek ki bizi böyle görüyorsun öyle mi? Ulan bizim
hepimizin evi var! İşimiz var!..
Yazıyı sonuna kadar okudular. Moralim yüksekti. Daha da yükseldi. Orak-Çekiç'in işkenceci cellatlar
üzerinde böyle etki yaratmasına müthiş sevinmiştim. Artık işkenceyi duymuyordum...
Elektrik ve askı bekledikleri etkiyi yapmadı... Kablonun bir ucunu çıkarıp karnıma, göbek çukuruna,
koltuk altlarına, dudaklarıma, dil ve dişlerime, burun, kulak ve alnıma sırasıyla tuttular. Kendi aralarında
fısıldaşıyorlardı.
– Bu dışarıda kendini elektriğe alıştırmış. Baksana hiç etkilenmiyor.
Sonra düşüncelerini, "dışarıda elektriğe alışmışsın" diyerek bana belirttiler. Askıdan indirdiklerinde
kollarım halsizdi. Giysilerimi çıkardılar. Tazyikli soğuk su tutmaya götürdüler.
234