Adressiz Sorgular

İLK GÜN
11 Mart 1980 günü Hıdır Kargın adına düzenlenmiş sahte kimlikle polisin eline düşmüştüm. İdam
tehdidi ile aranıyordum. Gerçek kimliğim açığa çıkmamalıydı. Üzerimde çıkan sahte kimlik Tuncelili
birine aitti. Ama ben ihmal etmiş, taşıdığım kimlik üzerine asgari bir bilgi dahi edinmemiştim.
Tunceli'nin ilçelerini veya plaka numarasını bile sorsalar yanıtlayabilecek durumda değildim. En iyisi
sorulan sorulara ters yanıtlar vererek işi geçiştirmeye çalışmaktı. Örneğin "kaç kardeşimin olduğunu"
sorduklarında, "size ne kardeşlerimin sayısından?.. Yedi, sekiz, yüz tane var.;." diyordum. Verdiğim bu
tür yanıtlar işkencecileri tabii daha fazla kudurtuyordu.
Dönemin hemen her işkence yöntemi üzerimde denendi. Neler miydi bunlar? Vücudumun çeşitli
yerlerinden elektrik vermek, falaka, meydan dayağı, soğuk su "banyosu",... Külotumun içine kedi koyup
tekmeleme veya "yılan" diyerek ince bir çubuk koyma gibi "değişik" yöntemler de deniyorlardı
arada. Doğru dürüst bir eğitim görmediğim yoksul ve çileli geçen çocukluğumdan itibaren
tombalacılıktan fabrika işçiliğine kadar her işi yaptım. Bu arada, işçi ve daha sonra da devrimci olmadan
önce de defalarca polisin eline düşmüş, birçok işkence yöntemi ile karşılaşmıştım. Ama elektrik
işkencesiyle ilk kez karşılaşıyordum. Hele, bir koltuğa oturtup, ayaklarım koltuğun ayaklarına, kollarımla
bedenini ise arkalığına bağlanmış bir halde elektrik vermeye başladıklarında, aklıma, filmlerde
gördüğüm elektrikli sandalyede idam sahneleri geliyordu. "Beni bu şekilde öldürecekler herhalde"
diye geçiriyordum içimden. Ama yine de konuşmayıp direnmem, üzerimde çıkan sahte kimlikte ısrar
etmem gerektiği düşüncesi iyice yer etmişti beynimde. Hıdır Kargın olarak girdiğim bu işkence
yuvasından yine Hıdır Kargın olarak çıkmayı başarmalıydım. O zaman 11 gün süren işkencelere rağmen
bunu başardım da. Aynı sahte kimlikle 10 ay cezaevinde yattıktan sonra tahliye oldum.
* * *
Tahliye olup örgütümün saflarında yeniden mücadeleye atılalı 7 ay kadar olmuştu ki, bu kez başka bir
sahte kimlikle tekrar yakalandım.
Ağustos'un kavurucu sıcağının yerini akşam serinliğine bıraktığı saatlerdi. Bir yoldaşımla birlikte
uğramamız gereken bazı randevularımız vardı. Bunlardan birini ben vermiştim. Buluşma bir otobüs
durağındaydı. Yaklaştığımızda çevredeki bazı tipler dikkatimi çekti. Polis olabileceklerinden kuşkulandım.
Zaten İsmail Cüneyt yoldaş, bu randevuya giderken çok dikkatli olmam gerektiği konusunda beni
daha önceden uyarmıştı. Buluşacağım sempatizan bir gün önceki bir başka randevusuna gelmemişti.
"Tam emin değilim ama buluşma yerinde bir anormallik var gibi" dedim yanımdaki yoldaşa. O'nu ara
sokakta bırakıp, buluşma yerinin tam karşısındaki dolmuş durağına doğru yöneldim. Esasında daha
ihtiyatlı bir yol seçebilirdim. Ama durumu iyice anlamak isteğim beni biraz tedbirsiz davranmaya
sürükledi.
İki dakika kadar sonra beklediğim kişi buluşma yerine geldi. Başı önüne eğik yürüyordu. Normal
zamanlarda da boynunu eğerek yürüdüğü için bu durumunu fazla yadırgamadım. Kafasını kaldırıp
beni görmesi için adeta tanrıya yalvarıyor fakat yanına yaklaşmıyorum. Beni gördüğünü bir hissetsem
arkamdaki ara sokağa yürüyeceğim. Nasıl olsa peşimden gelir ve böylece o kuşkulu yerden uzaklaşmış
oluruz. Tam aklımdan bunları geçiriyordum ki, yan tarafımdaki kuyumcu dükkânından fırlayan iki
sivilin silahları sırtıma dayanıyor. Pisipisine yakalanmıştım. Ama şimdi buna hayıflanmanın sırası
değil. Şu an önümdeki sınavı düşünmeliyim.
Kararımı daha o an vermiştim: Sonu ölümle de bitse direnecektim. Çözülüp çözülmemek tamamen
bana ve benim irademe bağlıydı. Ö halde bu sınavdan da iradem sayesinde yüzümün akıyla çıkmalıydım.
Bu kez farklı durumda düşmüştüm işkencecilerin ellerine. Kim olduğumu Adil Özbek haininden
öğrenmişlerdi. Ama bu bilgilerin işlerine yaramayacağını göstermeliydim onlara. Üzerimi aradıktan
sonra bir minibüse bindirdiler. Daha arabaya biner binmez bir yandan peşpeşe sorular sormaya
200