Adressiz Sorgular

– Asın yazmayacağım.
Perde değişti. Yeni biri girdi odaya. Bunu tanıyorum. İşkencelere katılmıyor, sadece daktilo yazıyor.
Yeni gördüğümde de dikkatimi çekmişti. (Yüzünde sıcak, normal insan havası var. Böyle görünmek
onun için kolay olmasa gerek, işinin ehli olmalı. Sesinin en "tatlı" tonu ile, gözlerime derin derin bakarak
konuşuyor. Başımı eğdiğimde kaldırmamı "rica" ediyor.
– Yahu Ayşe, lider diyorlardı senin için, ben de şöyle otuz yaşlarında iri yarı bir bayan bekliyordum.
Sessizce dinliyorum. "Devrimci olmam tesadüfi değilmiş... Bu yaşta insan macera ararmış, heyecan
ararmış... Ama oyun bitmişmiş... Pisi pisine ölüp de kahraman olmaya değmezmiş..." Biraz bozularak
çıkıp gitti; "sen bilirsin, asılmaya gidiyorsun" sözleriyle.
Ellerinde kalınca iplerle bir yerlere gidiyoruz. El feneriyle yolumuzu görebiliyoruz. Duşlar var. Karanlık
duşta mı gelecekti ölüm. Böyle soğuk mu gidiliyordu ölüme? Sakinim. İçimde küçücük bir kırıntı
dahi yok ihanetten yana.
Bileklerimin çekiştirilmesiyle irkildim. Bileklerimi ön yüzleri yapışık halde bağladılar. İpin diğer
ucunu yüksekçe bir yerden geçirdiler. Çektikçe vücudum geriliyor. Biraz daha... biraz daha... Sadece
ayak başparmağımın ucu yere hafifçe dokunuyor. Duşun içine su bıraktılar. Falakadan patlamış
ayaklarım müthiş sızlıyor. İ. Kaypakkaya'nın sözünü anımsıyorum. "Unutma ki sen bir komünistsin".
Dayanacağım...
Zaman geçmiyor. Terliyor, öyle çok su içmek istiyorum ki. Bana uzun gelen bir süre sonra ipten
indirdiler. Kendimi çok kötü hissediyorum. Toparlanmalıyım. Bunu çabuklaştıracakmış gibi ellerimi
yüzüme kapadım. Çocuk sesi duyuyorum, çok yakınımda. "Ağlama abla, sen ağlarsan ben de ağlarım"
diyor. Ağladığımı sanmış olacak. Şok olmuştum. Ellerimi açtım. İri siyah gözlerini bana dikmiş, Kürt
şiveli, on yaşından büyük göstermiyor. Buranın çaycısıymış. Bir türkü tutturup koridorda gözden kayboldu.
Çok güzel bir ses bu.
* * *
Çaylarını içerken durmadan küfrediyorlar. Çayları bitince yine etrafımı sardılar. Onların soruları, benim
de yanıtlarım değişmedi. Falaka, meydan dayağı, tekrar falaka. Bağırmak istemiyorum. Bu kez de
acıdan garip garip sesler çıkartıyorum. Falaka sırasında bir araba lastiğini ayaklarım havada kalacak
biçimde boğazıma geçiriyorlar. Bazıları da ya bu lastiği tutuyor ya da üzerine oturuyor. Tabanlarımın
acısına iç organlarımın dışarı fırlayacakmış hissi veren acısı karışıyor. Nefes alamıyorum. Kafatasım
da patlayacak gibi. Farkında değilim, ellerimi saçlarıma uzatmışım. Ayakkabılarının topuklarıyla ellerime
basıp eziyorlar. Falaka sopası gevşedi. Yeniden oturtuldum.
– Keşke bir komutan olup da vatanın sırlarını böyle saklasaydın. Sana ev mi ver diyoruz? Cinayetleri
üstlen, soygunu üstlen, örgütünü zaten biliyoruz. Altına imza at yeter.
Bildiğim evlerin boşaltıldığını onlar da biliyorlar. Evlerden "feragat" etmişlerdi. Şimdi de benimle
pazarlık etmeye çalışıyorlar. Gerilediler mi? Hayır. Bir yerden başlamayı, bir konuda evet dedirtmeyi,
ilk ifademin çeperini zorlamayı deniyorlar.
– Git, şu karşıdan en çok direneni getir, dedi şefleri.
– Öylesi yok ki efendim.
– Herhangi birini getir.
Polislerin ellerini omuzlarına attıkları birini getirdiler. "Bacısı"na öğüt vermeye getirmişler. "Ben de
önce direndim, sonra konuştum. Her şeyi değil elbette." Polislerin kahkahaları sözünü yanda kesti.
İstediklerini elde etmiş olmalılar ki, "her şeyi değil elbette" sözüne gülüyorlar. Zayıf davranmış çözül-
267