Adressiz Sorgular

– Biraz müsaade et. Yemeğimi yiyeyim. (Yemeğimi yerken gözbağımı hafif alnıma doğru kaydırıyordum)
Sen de olayı anlat, dedim.
Arkadaşın evinde bir silah yakalanmış. O da, "ben bu silahı boş arsada buldum. Silaha meraklı olduğumdan
aldım, evde sakladım" demiş.
O güne kadarki deneylerden, kime ne kadar yüklenebilecekleri konusunda belli bir fikrim vardı. Ona:
– Senin durumun ağır değil. Sana üç-beş gün yüklenirler. Direnirsen fazla uzatmazlar. Ne pahasına
olursa olsun evde verdiğin ifadeni değiştirme, ifadende en küçük bir değişiklik yaparsan daha çok
işkence görürsün. Bak genç adamsın, dayanabilirsin. (Direnmek genç, güçlü, sağlıklı olmaya bağlı
değildir. Ama o anda kendine güvenini sağlamak için böyle demiştim.) İnsan her acıya dayanabilir.
Korkuyu aklından sil, seni öldüremezler. Öldürecek olsalardı beni öldürürlerdi, dedim.
Nelerle karşılaşabileceğini, ne tür acılara katlanmak zorunda kalacağını kısaca anlattım. En son olarak
da, kendisini arayıp soracak kimsesi olup olmadığını sordum. Tanıdıkları bir komiser olduğunu söyleyince
de;
– Çok iyi. Bak benim arayıp soranım da yok. Yakında seni buradan ararlar, dedim.
Konuşurken amaçladığım şeylerden birisi de, benim durumumla da kıyaslayarak, kendi durumunun
daha avantajlı olduğunu göstermek, böylece içini rahatlatmak idi.
Arkadaş deneyimsiz olmasına karşın, gerçekten çok iyi direniyordu. Sesinde korku, panikleme belirtisi
yoktu. İşkenceciler onu korku girdabına sokamadılar. "Seans"tan sonra yanıma getirdiler.
– Abi dediğin gibi yaptım,
– Biliyorum. Aynı şekilde devam et.
İlk sınavındaki başarısından dolayı sevinçli olduğu belli idi. Sonraki günlerde de ilk ifadesinde
direndi.
Kaç gün sonraydı, hatırlamıyorum, liseli arkadaşı kaldığım odaya yine getirdiler. Teşekkür etti.
– Abi beni cezaevine yollayacaklar. Sana para vermek istiyorum. Sevincini azaltmaya hakkım yoktu.
– Peki ver.
Daha önceden katlayıp hazır ettiği 150 lirayı önüme attı. Az sonra yeniden atıldı.
– Abi o parayı geri verir misin?
Ben parası yok da cezaevinde gerekli olur diye geri istiyor sandım. Parayı kendisine attım.
– Zaten benim ihtiyacım yoktu. Cezaevinde senin daha çok ihtiyacın olacak paraya.
Parayı aldı. Hemen ardından, "al şunu" diyerek başka bir şey attı önüme. Baktım, 500 lira idi. Liseli
arkadaşımın gönlü, kendisi için fazla para ayırmaya razı olmamıştı. Duygulandım! Biz ne soylu bir aileydik!
DEVRİM SEN NE YÜCESİN
Bir başka gün, geceyarısı bir bayan arkadaş getirdiler. İddiaya göre bir örgüte yardım etmiş. Üniversite
öğrencisiydi. Sabaha kadar elektrik verdiler, hakaret ettiler, alay ettiler. O gün benim için sabah olmak
121