Adressiz Sorgular

Zorbela ayağa kalkıp, hemşirelerin yardımıyla, ilk kez tuvalete gidebildiğimde aynaya baktım: Avurtlarım
çökmüş, gözlerim dışarı fırlayacakmış gibi pörtlemiş, bir deri bir kemik kalmışım. Yüzüm sanki
kanı çekilmiş gibi sapsarı, ve saçlarımda kahverengileşmiş kan lekeleri var. Bu ben miydim? Hâlâ
serumla beslendiğimden hızla iyileşmem de mümkün değildi. Midem yaralanmam sırasında kanla
dolduğu için su dışında bir şey kabul etmiyordu. Ellerimle boğazıma basınç yapıp, midemde biriken
kanları öksürerek dışarı çıkartmaktan başka seçeneğim olmadığını söylemişti doktorlar. Bunlara katlanmaktansa
Şube'de işkence altında olmayı tercih ederdim. Yaralarımdan kopan ağrılar durduk yerde
işkence yapıyordu bana. Ölüp ölmeyeceğim de belli değildi üstelik. Ameliyatın ardından ölen birçok
insanı tanıyordum. Ama yaşamalıydım, benim için ölümü yenmekle, düşmanlarımı yenmek özdeşleşmiş
gibiydi adeta.
İyi kalpli hemşirelerden biri saçlarımı yıkamak istedi ısrarla. Davranışları sıcak ve içtendi, kabul ettim.
Lavaboya kadar gitmek ve başımı eğmek büyük acılara mal olsa da katlandım buna. Temizleme süresi
boyunca saçlarımdan koyu kahverengi bir su akıp durdu. Hemşire tararken tutam tutam saç geliyordu
eline. Başım yıkanınca biraz ferahladım. Yatağıma uzanıp yaşamı ve sevdiklerimi düşündüm uzun bir
süre.
O sırada yattığım bölümle ilgilenen doktor geldi. Diğerlerinin aksine soğuk bir adamdı, hareketleri bir
makineyi andırıyordu. Aklıma gerçek ismimi söyleyip, giriş kaydındaki sahte ismimi sildirmek geldi,
ilk kayıt sırasında yeterince kendime gelmediğimden, sorguda gerçek ismimi kabul etmemek düşüncesiyle
sahte kimliğimdekini söylemiştim. Hastane kayıtlarına bu şekilde yazılmak ölmem durumunda
polisin işini kolaylaştırmaz mıydı? Ölürsem birçoklarına yaptıkları gibi sahte kimliğimle kimsesizler
mezarlığına gömer, cinayetlerini örtbas ederlerdi. Doktor Robot'a –ona bu adı takmıştım– gerçek ismimi
söyleyerek, kayıtların düzeltilmesini istedim. Soğuk bir sesle "Tamam düzeltiriz" dedi, ama sonradan
düzeltilmediği ortaya çıktı. Üstelik verilen raporda da kurşunun göğsümden değil sırtımdan girdiği
yazılmış. Besbelli ki ölme olasılığım karşısında alınmış bilinen önlemlerdi bunlar.
Şube'den gelen polisler odama uğruyorlardı ara sıra. Tanınmamak için tehditlerini ya odanın kapısından
yapıyorlardı, ya da yüzlerini saklıyorlardı. Polise silah çekmemin hesabını soracaklarını söyleyip
gidiyorlardı sonra... Giderken nöbetçi polislere fısıltılı sözlerle anlayamadığım bir şeyler söylüyorlardı.
* * *
Polis operasyonunun ulaşabileceği boyutları düşünmek istemesem de, aklımdan çıkmıyordu hiç.
Ölenler ve yakalananlar olabileceğini düşünmek bedenimdeki ağrılardan daha fazla acı veriyordu
bana. Polisin bizim eve yaptığı baskın diğer örgüt evlerinin de düşmüş olabileceğinin işaretiydi. Siyasi
Şube'den gelen polislerin kapıdan kafalarını uzatıp, "TİKB yok artık" demeleri de bu olasılığı güçlendiriyordu.
Fazla neşeli olmaları pek iyiye alamet değildi. Polis izimizi nasıl bulmuştu? Takip nerelere
kadar uzanmıştı? Yakalananlar arasında kimler vardı? Bunların cevabı benim için meçhuldü şimdilik.
Ancak Şube'ye ya da cezaevine gittiğimde öğrenebilecektim bu soruların cevabını. En iyisi bunları düşünerek
kendimi harap etmemekti. Yaşamalıydım.
Başımda bekleyen nöbetçi polisler gözlerini üstümden ayırmıyorlardı. Konuşmamamdan şikayetçiydiler.
Ve tilki uykusunda olduğum iddiasındaydılar. Söylediklerine göre TİKB timinden değillerdi ve
acıyorlardı bana. Nöbet tutmaktan sıkıldıkları için sohbet etmek istiyorlardı sözümona.
Gündüz nöbetçilerinden biri sır söylüyormuşçasına fısıltıyla:
– Haberin var mı? Y. adındaki arkadaşının çatışmada öldüğünü duydum, dedi.
Sesimi çıkartmadım. Tepkimi belli etmemeye çalışarak, içimde kopan fırtınayı bastırmaya çalıştım.
Belki yalan söylüyordu ama olmayacak şey de değildi.
Konuşmasına devam ederek:
173