Adressiz Sorgular

Tuvalete gidip gelirken diğer hücrelerin mazgallarından gülümseyen, sevecen gözler bana bakıyor...
Direniş; farklı siyasetlerden de olsak bizi birbirimize bağlıyor. Bu işkence yuvasında, birbirlerini hiç
tanımayan insanlar gözlerindeki direnişin coşkusuyla bağlanıyor birbirlerine!
Aç olduğumu anlamışlardı. Kendi aralarında yiyecek gönderme yarışına girdiler. Hücrelerden bana
yollanan yiyecekleri toplayan polis, hainlerle birlikte oturup bir güzel yedi! Hain Şemsi Özkan hücremin
kapısına yanaştı.
– Açlık grevi mi yapıyorsun? Yapıyorsan bunu açıklaman gerekir.
Alay ediyordu köpek! Sesim kısık olduğu için cevap verememek beni öfkeden kudurtuyordu.
Yan hücrede kalanla aramızda fare deliği vardı. Onun epey yiyecek aldığını görüyordum. İstese bana
verebilirdi... Vermeme nedenini bir-iki gün sonra anladım. Çözülmüş biriydi!.. Polis, arada bir hücresine
gelip, "ulan şunu niye anlatmadın" diyordu. O, önce "bilmiyorum" dese de "bağla lan gözünü
götüreceğiz" tehdidiyle bülbül kesiliyordu.
Akşam dışarı çıkarıp konuşmak istediler. Hainler hem akıl hocalığı yapmak, hem de direnişimle alay
etmek istiyorlardı. Dışarı çıktım. Onların istediği yere değil, tuvalete gidip, hücreme geri döndüm.
Kapıyı çektim... Kilitlemediler, dışarı çıkıp kendileriyle konuşacağım umudunu taşıyorlardı.
İçlerinde yüzünü gizlemeye çalışan biri dikkatimi çekti. İşkenceme katılanlardan birine benzetmiştim.
Acaba o mu?
Gece yansı nöbetçi polis dışarı çıkarıp odasını süpürmemi istedi. Odada hainlerin dışında işkencede
çözülenler vardı. Şüphelendiğim kişiyi tanımak için, elimde süpürgeyle hepsinin yüzünü inceliyordum.
İlk gün işkenceme katılanın hain Oğuz olduğunu anladım. Bu arada polis, "süpür" diye bağırmaya
devam ediyordu. Artık orada durmama gerek, yoktu. Polise dönüp, "sen dövmek için bahane arıyorsun,
döv hadi" deyip süpürgeyi bıraktım. Kulağıma yediğim şiddetli bir tokattan sonra hücreme
götürüldüm.
Odada işkencede çözülmüş yaşlı bir adam vardı. Kürt olduğu için onunla çok alay ediyorlar, TV'deki
her İstiklal Marşı'nda ayağa kaldırıp saygı duruşunda bulunduruyorlardı. Tokat atılırken gözgöze gelmiştik.
Utançtan ağlayacak haldeydi.
* * *
Beş gündür hücredeyim. Hâlâ yemek yememe izin vermiyorlar. Açım... Açlıktan, soğuktan üşüyorum...
Gece gündüz karanlık olan hücrede sürekli bir fare geziniyor. Lağım faresi olup olmadığını tespit
edemiyorum. Lağım faresinin kulak, burun yediğini duymuştum. Bu yüzden elimle kulaklarımı,
yüzümü kapatarak, ayaklarımı örtüp yatağın yarısında uyumaya çalışıyordum. Yeni dalmıştım. Birden
üzerime su döküldü. Nöbetçi polis kapının üzerindeki boşluktan şişeyle üzerime su döküyordu. Zorlukla
daldığım uykudan sıçramıştım. O anda, işkenceciler... köpekler... diye bağırmaya başladım.
Sinirden ve üşümekten titriyordum. Kapıyı açıp tuvalete götürdü. Eline bir kova su alıp, başımın üzerinde
tutarak beklemeye başladı. Üşümekten ve sinirden çenem titriyordu. Başımın üzerinde tuttuğu
kova elinde gülüyordu.
– Belindeki tabancaya güveniyorsun değil mi? Yarın onu elinizden aldığımızda görürsünüz gününüzü.
Gülerek;
– Biz faşistiz, biz işkenceciyiz değil mi?
– Öylesiniz.
246