Adressiz Sorgular

kendi imzam değil" diyerek teselli etmeye çalışıyordum.
Sorunun cevabını çok sonraları tahmin edebildim. Herhalde o yarım teksir kağıdı, 20 Kasım 1981'de
gözaltına alındığımı gösterir belgeye dönüştürülmüştü.
İnsan dikkatini bir yöne yoğunlaştırdıkça, bazı şeyleri gözden kaçırma olasılığı artıyor. Ayrıca uzun
süre o koşullarda kalmak da beynin dinamizmini azaltıyor olabilir. Bu nedenle, her yeni durumda,
"bunun arkasında ne var," sorusunu hatırlamanın yararlı olacağına inanıyorum.
EMNİYET SARAYI'NDA
İstanbul'dan Ankara'ya, başlarında 2'nci Şube müdürü olduğu söylenen bir adamın bulunduğu ekip
tarafından getirildim. Yolda, ekip başı olan komiser:
– Yahu Sezai... diye konuşmaya başlıyordu. Ben hemen düzeltiyordum.
– Herhalde bana söylüyorsun. Ama benim adım Yakup.
– Yahu senin adının Sezai olduğunu biz de biliyoruz, sen de biliyorsun. Ne olacak sanki ismini kabul
etsen. Şunun şurasında sohbet ediyoruz. Hem başka şeyleri kabul etme, ama ismini niye kabul
etmiyorsun? İsmini kabul etmeyince seni bırakacak değiliz ya!
İsim tartışması Emniyet Sarayı'na gelince de tekrarlandı. Beni Sezai Ekinci ismiyle kaydetmek istediler.
İtiraz ettim. Bunun üzerine beni yeniden 2'nci Şube Müdürü'nün odasına götürdüler. Durumu anlattılar.
Bazı tehditlere karşın, Yakup Bıyık isminde ısrar etmem üzerine kaydımı Yakup Bıyık olarak
yaptılar. Parantez içerisinde de Sezai Ekinci diye yazdılar.
Ankara'ya geldiğimde, geride kalan 109 gün benim için büyük bir koz idi. İşkencecilere benden işkence
ile ifade alamayacaklarını söyledim. Ve kısa süre sonra buna kendileri de "ikna" oldular.
Altıncı gece beni beşinci katta bulunan bir odaya götürdüler. Yaşlı anamı, babamı ve yeğenimi getirmişlerdi.
Babam ve yeğenim üzgün ama soğukkanlıydılar. Anam ise adeta yıkılmış bir haldeydi.
Üçüyle de kucaklaştım. Odada bulunan komiser muavini Satılmış Aksoy:
– Bundan sonra senin sorgunu ben yürüteceğim. Söz veriyorum, bundan sonra sana en ufak bir fiske
bile vurulmayacak. Bir ifade ver, seni cezaevine yollayalım artık.
– İsmimi kabul ederim, ifade veririm. Ama kabul edemeyeceğim şeyleri dayatmaya kalkışırsanız ifade
vermem. Bunca acıya boş yere katlanmadım.
Şimdi düşünüyorum da, o zaman ifade vermeyi kabul ettiğim için üzülüyorum. "Emniyet macerası"nı
başladığım güzellikle bitirmeliydim. Benim durumum ifade vermemeyi, ismimi kabul etmemeyi gerektiriyordu.
1977 yılı sonlarındaki bir haftalık kısa deneyi saymazsak ilk defa böyle zorlu bir sınava girmiştim.
Gerçi o güne kadar yaşanmış direniş örnekleri benim için büyük bir hazineydi. Ama şu anda anlıyorum
ki bazı şeyleri gözden kaçırmış, iyi anlayamamıştım.
Gerçi ifadede ne kendim, ne de bir başkasının aleyhine delil olabilecek bir şey yoktu. Ve güya, "Komünistler
görüşlerini her platformda savunurlar" ilkesinden hareket etmiştim. Ama böylece esasında,
ifade vermeyi reddederek işkenceyi ve işkencecileri protesto etme görevini eksik bırakmış oluyordum.
Gözaltında bulundurma süresinin yasal olarak 45 güne indirildiği günlerde, ben 27 gün de Ankara
Emniyet Sarayı'nda kaldıktan sonra (toplam 136 gün) cezaevine gönderildim.
129