Adressiz Sorgular

* * *
Yine ilk hafta içerisindeydi. "Seans"ın, "çarmıh" kısmı bitmişti. İşkencecilerden birisi,
– İstiklal Marşı'nı söyle! dedi.
– Hayır söylemem!
– O zaman Enternasyonal'i söyle!
– Hayır!
– Enternasyonal sizin marşınız değil mi? Onu niye söylemiyorsun?
– Evet, bizim marşımız. Kendim isteyince söylerim. Ama siz istediğiniz için söylemem, dedim.
* * *
Birinci hafta içerisindeydi. Akşam vakti bir bayan arkadaşı "tezgâh"a almışlardı. "Çarmıh"ta elektrik
verdikleri anlaşılıyordu.
Bayan arkadaşa, birisini tanıyıp tanımadığını soruyorlardı. Daha doğrusu tanıdığını "itiraf ettirmek
istiyorlardı. Önce, benimle ilgili olarak işkence yaptıklarını anlayamamıştım. Çünkü ben tek başıma
yakalanmıştım. Beni tanıyabilecek bir bayan yoktu. Biraz dikkat edince benden dolayı işkenceye çektiklerini
anladım. Çok şaşırmıştım. O çığlık attıkça benim içim sızladı.
Meğer arkadaş Adana'lıymış. TİKB üyesi olduğu iddiasıyla gözaltına alınmış. Güya Sarı Halil (yani
ben) de Adana'lıymışım. O halde hemşerisi olarak beni tanıma, gerçek ismimi bilme olasılığı vardı. Ve
beni tanıdığı "itiraf" ettirilebilinir, gerçek ismim ondan öğrenilebilinirdi. Bu "seans" kendim için düzenlenenlerden
daha zor gelmişti. Arkadaş devamlı olarak böyle birisini tanımadığını söylüyordu.
Sonra onu yanıma getirdiler.
– İyi bak.
– Tanımıyorum.
Hızla gözbağımı çıkarıp geri taktılar.
– Şimdi tanıdın mı?
– Tanımıyorum.
Bunun üzerine "ikna" olmuş olacaklar ki, işkenceyi uzatmadılar. Sonradan anladığıma göre, zaten
arkadaşın sorgusu önceden bitmişti, cezaevine gönderilmek üzereydi.
Çok ileriki günlerde de Metris Askeri Cezaevi'nden M. isimli bir arkadaşı getirmişlerdi. Birgün M.'i
kaldığım odaya getirdiler. Odada sorgu için bekleyen başkaları da vardı. Polislerin olmadığı bir sırada
M. atıldı:
– Yakup Bıyık kim?
– Benim.
– Cezaevindeki herkes sevgi ve selamlarını iletiyor.
Teşekkür ettim. O sıcak candan davranıyordu. Bense yeterince sıcak davranmamış, konuşmayı kısa
113