Adressiz Sorgular

Bu olaydan sonra pantolon getirip falakaya devam ettiler. (1985 yılında ikinci yakalanışımda, işkenceye
götürürlerken iyi roldeki polis, "pijama, pantolon istersen getirtelim" diyordu. Bunu hem kendini
"iyi" gösterebilmek, hem de konuşmazsan aynı şeyler yine olacak diye tehdit etmek için söylüyordu).
Falakadan sonra başımdan elektrik verdiler. Çevremde olup bitenlerle, konuşmalarla ilgim kesilmiş
gibiydi. Göz kenarımdan elektrik verirlerken gözümün önünde yıldızlar uçuşuyordu. Kör olacağım
herhalde diye düşünmekle birlikte aklıma böyle çizilmiş karikatürler geliyordu. Sanırım bu durum
başımdan verdikleri elektriğin etkisiyle oluyordu. Ayaklarımdan başaşağı astıklarında ise bütün kan
beynime hücum etmiş, gözlerimden dışarı çıkacak gibi olmuştu. Bu durumda parmağımdan ve karnımdan
elektrik veriyorlardı. Acıyı hissetmekle birlikte sanki beynim uyuşmuş gibiydi. El ve ayaklarımdan
bağlayarak astıklarında da aynı durumdaydım. Sonra başımı uzun süre duvara vurmaya başladıklarında
iyice sersemlemiştim. Başka bir odaya götürüp, meydan dayağına başladılar. Nereme neyle vurduklarını
anlayamıyordum artık.
Tuvalete götürdüklerinde musluktan doyasıya su içip, başımı ıslattıktan sonra kendime gelmeye başladım.
Koltuklu odaya götürdüler. Bu defa gözbağımı açtırdılar. Konuşacaklardı. İnsanlığını yitirmiş bu
işkenceciler için en zor olan görev, rollerini iyi ezberlemiş olsalar bile "insanca" konuşmaya çalışmalarıydı.
İşkenceyi, küfür etmeyi çok doğal bir şeymiş gibi yaptıkları halde, görev gereği bile olsa "iyi
polis" rolünde zorlanıyorlardı. Hele de istedikleri cevapları alamayınca rollerini sürdürmek onlar için
eziyet oluyordu. Ancak bunların, insanların yüz ifadelerinden ve davranışlarından düşüncelerini anlama
konusunda özel eğitim gördükleri belli oluyordu. Göz-bağımı açtırma nedenleri de buydu. Konuşurlarken
benim yüz ifademden ve davranışımdan, en çok hangi sözlerden nasıl etkilendiğimi anlamaya
çalışıyorlardı. Ben de onların yüzlerini inceleyip, hiçbir şey ifade etmeyen ölü gözü gibi donuk
gözlerini gördükçe bunlar insan mı diye düşünüyordum.
Bu defa ikna edici konuşma daha farklı zeminde oluyordu. Siyasi düşüncemi sorduklannda devrimciyim
demiştim.
– Herkesin farklı bir devrimcilik anlayışı var. Nasıl bir devrim düşünüyorsunuz?
Beni siyasi tartışmaya çekmeye çalışıyorlardı. "Orak-Çekiç'in ... sayısında geri çekilme taktiği demeye
başladınız... Artık bizden korkuyorsunuz değil mi?"
– Öyle bir dergi okumadım.
– Sovyetler Birliği, Arnavutluk hakkındaki düşüncen nedir? Amaçları benim örgütün düşüncelerini ne
ölçüde bildiğimi ölçmekti.
– Sen hiçbir şey bilmiyorsun. Karşımıza geçip devrimciyim diyorsun... Seni ancak oraya buraya
koşturuyorlar... Örgütün angarya işlerini yaptırıyorlar... Liderleriniz de rakı sofralarında beyin salatası
yiyip keyiflerine bakıyorlar...
"Liderleriniz de rakı sofralarında, beyin salatası yiyip keyiflerine bakıyor..." Bir gece öncesini hatırladım...
İsmail CÜNEYT, oldukça yorgun gelip birkaç saatlik bir uykudan sonra, bütün gece çalışmıştı...
Değil beyin salatası yemek, doğru dürüst yemek yüzü bile görmüyordu... Sonra diğer yoldaşlarımı
düşündüm... Onların durumu da farklı değildi. Çamur attığı yoldaşlarımın, her zaman hareketin en zor,
en tehlikeli işlerini büyük bir özveriyle nasıl üstlendiklerini, çürümüş düzenden türemiş bu yaratıklar
gözleriyle görseler bile kavrayamazlardı herhalde!...
Sonra örgütle ilgili bildiklerini sıralamaya başladı. Orak-Çekiç'in son sayısını gösterdi. Ardından hain
Adil Özbek köpeğinin dışarıdayken okuduğum ifadesinin aynısını anlatmaya başladı. Beni etkilenmiş
görmeyince de, "bak elimizde yazılı belge var" deyip, ifadenin aslını isim kısmını kapatarak gösterdi.
– Böyle yalan uydurmaktan kolay ne var? Pis canını kurtarmak için bir sürü yalan uydurmuş.
240