Adressiz Sorgular

– Görüyor musun parmakları! Herkes bizim gibi namuslu değil! Koltuklardan birinin önüne savruldum.
Koltuktaki ayağa kalkıyor.
Ben de.
– Benim kısmetimmişsin.
Uzun boylu at suratlı yılışık biri. Kişneyen bir ata şimdi daha çok benziyor. Nefretle birbirimize
bakıyoruz.
– Sana mı kaldık be! diyerek bir tokat savurdu.
Şiddetli tokadın acısını duymak bir yana, çelik gibi gerginliğim yerini rahatlamaya bıraktı.
– Götürüüün! Kör, sağır, dilsiz bu. Götürün elimde kalacak! İlk gün, ilk raund her iki taraf için de
önemliydi. Yoğun işkencelere rağmen burçlarda düşmanın değil TİKB'nin bayrağı var.
Şimdi nereye gidiyoruz? Yine kollarımdan sürükleyerek merdivenleri indiriyorlar. Beton avludan
geçirdiler, polislerin eğitim gördüğü binaya götürüyorlar... Demir bir kapı gürültüyle açıldı. Demir
kapı ile ilerideki parmaklıklar arasında kalan odaya benzeyen yerde, masanın etrafında işkenceciler
oturuyor, içlerinden biri yakama yapıştı:
– Bunu benim elime vermeliler ki!..
– İsmi Ayşe Ergin. Kaydedin gidelim, diyor getirenler. Bir an evvel başlarından atmak istiyorlar.
Yakama yapışan:
– Bunu neden getirdiniz, yukarıda kalsaydı, diye bağırıyor. Şiddetli bir tartışma başladı. Beni hiçbiri
istemiyor.
– Sorgusunu siz yapın, ölürse bize kalsın değil mi?
Nihayet tartışma bitti. Demir parmaklıkları açtılar. Dar bir koridor uzanıyor. Koridorun sağında kapılar
var. Hücre olmalılar. "Koridorun köşesine betona otur" diyorlar. Böylece geberirsem sorumlu olmayacaklarmış.
Ayakta durmak zaten çok zor geliyor. Anında oturdum. Dizlerimi yukarı çekip ellerimi
kenetledim. Başımı dizlerimin üzerine bırakıverdim. Vücudumun ağrımayan yanı yok. Yaralarımın
acısını, işkencelerin sızısını daha yoğun duyuyorum. Sadık'ı düşündüm. O yok artık. Bir daha çocuk
masumluğundaki yüzünü göremeyeceğim. Yaşamakla Sadık'a haksızlık ediyormuşum gibi bir duyguya
kapıldım.
Sadık, arkamdan koşarak gelmiş, bir eve sığınmak zorunda kalmış. Evden pamuk isteyerek kanlarını
temizlemiş. Dışarı çıktığında bizi arayan polis otosuyla karşılaşmış. İkinci bir çatışmaya girmiş. Bu
çatışma önceki kadar uzun sürmemiş. Polis otosunun önüne dikilip son kurşununa dek sıkmış. Kaçmayı
denememiş bile. Polisler:
– Vurduk, yere düştü. Yerde yatarken bile ateş ediyordu, diye hayranlık, şaşkınlık karışımı bir ifade ile
anlatıyorlardı. Bir şey daha vardı işkencecilerin bile gözünden kaçmayan. Yüzündeki temiz ifade. Sık
sık:
– O çocuğu sen mi kandırdın? Ne kadar temiz bir yüzü vardı, diyorlardı.
Bir grup polis içeri daldı. "Bu mu o o.....?" Saçlarımdan havaya kaldırılıyorum. Yumruk, tekme, tokat
sağanağındayım. Onlar çıktı. Yeni bir kafile daha. Küfürleri, sırayla suratıma tükürmeleri izliyor.
Geceyarısına dek tek kelime sormayan "intikam tugayları"nın dayakları bitmedi. Dayaklar dindiğinde
nöbetçi işkencecilerin bakışları. Ölen polis kiminin akrabası, kiminin mesai arkadaşı oluverdi.
260